Meotes

*

Fui bien mais tarde que you soube que ls meotes serbien para mais algo que nun fusse para ls pies.
Meotes feitos de lhana, dada pulas canhonas, çquilada puls çquiladores, lhabada, cardada, filada, i las maçaruocas apuis lhebadas al sarilho para fazer ls nobielhos. Esso fazie mie mai, que ne ls cachicos de tiempo que le sobrában a ser pastora ou buieira, fazie meia.

Ls meotes.
Aqueilhes meotes que me calcien ls pies, que me ajudában a bencir l friu de las geladas, nebones i de l cenceinho.

Cousa buona, you que l diga, esta berdade nun ye anquemendada.
Mas cumo ampecei a dezir ne l ampeço de l testo, solo bien mais tarde ye que bin a saber que tamien serbien para cuntar ua lhienda. Fui assi

Diç la lhienda que als oubidos de San Nicolau chegórun amboras de que habie na pobaçon trés rapazas que éran mui probezicas, tan probezicas que nun tenien mais que uns meotes para cada ua, nien denheiro para se casar, un deseio de las trés. Quando molhában ls meotes ponien-los çpindurados na chemineia, al pie de l borralho, para pula nuite quedáren secos.

San Nicolau cheno de bundade i amigo de fazer l bien, fui-se pula calhada de la nuite (debie de ser la nuite de bint’i quatro para bint’i cinco de Dezembre) i, para nun ser çcubierto, botou uas monedas d’ouro pula chemineia abaixo, que se caírun andrento de ls meotes de las rapazas probezicas. Quando, soutordie, fúrun por eilhas ancuntrórun las monedas, i cun eilhas fázirun la boda.

La lhienda nun diç, mas cuido que si fazírun ua boda guapa i fúrun mui felizes.

Assi sendo, i inda bien, ls meotes nun sírben solo para calcer ls pies mas tamien l coraçon de muitos. I nun tiempo de que muitos percísan de l coraçon caliente, bamos a ousar ls meotes. Para que la tradiçon seia l que era, ne l dar als que mais percísan i inda téngan deseios.