Tocórun campaninas, nó de Toledo.
Relhistros, registros de mie memória. Eimages. Pantalha de cinema na mie
cabeça. Tenémos cousas…. cumo splicá las? Talbeç tener stado a outelizar l facebook. Stou an
Lisboua a quemunicar cula aldé, ampensable an tiempos de you nino.
Ende biajei. Eilhi staba you, na
mie aldé, defronte a casa de mius pais. Un barranco. Uas piedras segurában
tierra que le daba altura. A todo l correr, an purpianho, ua adega i armazen
grande. Andreto lhagares i pipas mui grandes. Homes de calças arrefucidas a
pisar ubas, nun los çtingo. L donho i amo, si, beio lo caminar. Manos trás las
cuostas, sempre a bejiar, la jeira tenie que ser bien ganha, la cumberseta
çtraie ls trabalhadores.
L barranco tenie serbentie.
Camiones grandes arrimában se para más fácele strafugar l bino de cubas de
l’adega para cubas de l camion. Seguíen apuis para baixo, Régua, Porto….. Tamien
l’azeituna d’ambarque quedaba guardada ne ls lhagares até ser çpachada,
bendida. Nuoba temporada de camiones a s’ancustáren al barranco.
Nun sei l que se passou. Na mie
cabeça nun staba persente falar desto. Bieno nun repente. Metiu se delantre de
miu purmeiro pensar, eimage. Bamos alhá, eilhi stou, anriba l barranco,
scarranchado ne l banquito, mais me parece de pies. Las andorinas, anfileiradas
ne ls filos de letecidade, agarrar las purmeiras raçadas de sol de la purmanhana,
cantarólan nun chilreio de gustar de scuitar, amostrando sous papicos brancos i
bicos arrosados.
L garoto, - acaso you, agarrado a
ua canha que miu pai habie cortado i traído de l huorto lhuzie adonde crecien
ne l rieiro, inda crécen, arrimadicas uas a outras – spetaba ua pruma branca ne
l anzol çpindurado de l filo de nylon. La pesca, caça íba ampeçar. La pruma
relhampa, andorinas a buoltas chilreian a querer acaçar la pruma para fazer
seus nius. Ua mais fouta, abica la pruma, queda se presa al anzol. Agarro la, çprendo
la, festicas cuntinas na sue cabecica, miles perdones pula tener acaçado i
picado. Lharga cumbersa. Assossegar bater de coraçonico assustado que antre manos
la segúran i prénden. Streformada concha de manos fechadas an ambuça, alas
çprenden se an bolo de cuntentamiento. Nino sbolácia óndias de lhiberdade para
l’ eiternidade…
1 comentário:
Que guapa biaige...
-Gustei de lher, parabienes amigo
Un abraço arrochado
Faustino
Enviar um comentário