L tradecional magosto de l’ACRNB (2014)

 La direcion de l’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) pormobe un magosto ne l die de “Todos os Santos”, ou arrimado, para ls sous associados, familiares, cunterráneos i amigos, ou seia un magosto abierto, sien cerimónias nien peneiras, todos ls anhos.

 Este eibento fai-se sien anterrupson, zde hai arrimado a quanrenta anhos, bien dantes de la criaçon d’associaçon cun statutos i uorganos eileitos, fruito de porqui, Lisboua i alredores, bibir ua taluda quemunidade de Zenízienses, que loinge de la sue tierra d’ourige santien la necidade de cumbibir i rebibir las  tadiçones.

 Ten sido siempre nesse sprito de cumbibéncia i camaradaige, uns anhos cun muitas perséncias outros anhos cun menos, que agarrados a esta tradiçon de assar uas castanhas i quemendo un bilhós nesta temporada que tenemos feito este caminho d’ounion i partilha, sien que seia ua oubrigaçon todos aqueilhes que gústan de zanferrujar la lhéngua an mirandés i pertués, trocar amboras culs cunterrános alhá stan.

 Tamien astanho assi fui, i sien cuntar cabeças porque esso nun ye l mais amportante, se fizo l “Magosto de l’Associaçon”, rebelando-se, cumo ls demais se ténen rebelado, ser ls magostos cachicos d’ouro.  Até peçque aqueilha fumarada salida de la lhabareda de l lhume ajuntada al oulor de las castanhas a assar çperta an nós un rechino de saludades que mos fai buolber als tiempos dantes quando de buieiros faziemos ls magostos ne l termo i la nuossa mimória nun ye capaç de fugir a esta tentaçon i bénen al de riba toda ua cemba de cuontas

 Quando an dies marcantes cumo estes, magostos, fiesta de la Senhora de las Candeias, ls jogos tradecionales de l 1º de maio (jogos),  stou cula mie quemunidade, ye cumo se fazisse ua caminhada pul termo i  pula stória de l’aldé, relhembro chamadeiros, cuontas, joldas i amigos. Sei que stou a lhéugas de çtáncia, mas ls mius sentidos stan alhá, tal qual stubírun dantes, quedo prisioneiro de ls sítios i dun tiempo, quedo amboubado por ua riqueza de bibéncias que tube nun ouniberso bien próprio, lhembráncias que me fázen falta porque sou pequerrico i quiero cuntinar a santir l miu passado para ber se nun m’anganho deiqui palantre. I para alhá de todo esto sei que tamien muitos cumo you assi sentien i quieren, i quemúngan-lo cumigo.

 Puode dezir-se muita cousa destes ajuntouros dua quemunidade que ateima an fazer siempre ls sous ancuontros, mas naide se squeça que este ye l modo mais sano de mantener bibas las tradiçones i estes son ls modos i momientos que bamos passando ls teçtemunhos a  las nuobas geraçones. Cumo se dua arble se tratasse, ls ajuntouros i cumbíbios son regadores d’auga para que nun se muorra i cuntine a dar fruitos. Este ye l caminho, se nun ateimarmos, manhana nun mos queixemos se ls nuossos decendientes nun sabíren donde benimos i cumo eiqui cheguemos, cumo fumos criados i que anténdan cumo eilhes son. Questumes culturales i tradiçones regionales son balores dun pobo que tenemos que fazer deilhes fincones.

 La quemunidade, an special ls associados, ténen que star siempre de manos dadas culs sous uorganos de direcion, dando las sues oupeniones i upas. Parabienes a eilhes mais ua beç, pul trabalho, dedicaçon, ampeinho, s’assi nun fosse nun seriemos tan felizes.

Faustino Antão