Hai que fazer la puonte (antre geraçones)

De ls bielhos pa ls nuobos

L’amportáncia de ls ajuntouros 

Estas cousas de ls ancuontros, ls ajuntouros (de mirandeses), ténen momientos mui buonos, aqueilho a que chamamos puontos altos, i ne l causo de ls magostos, até puode nien ser quando çcascamos las castanhas i quememos ls bilhós, ye berdade que esse ye un deilhes, mas hai mais, aqueilhes quando mos botamos a poner la scrita an die, dar  a la lhéngua, ou seia trocamos amboras i falamos de las cousas dantes nun l son menos, a miu ber.

I nesto de las cumbersas, ye cumo diç l pobo, son cumo las cereijas, l que ye preciso ye ampeçar porque apuis bénen uas apuis las outras. Ben ua i ben outra i ye ende que me dou cunta de l’amportáncia de starmos juntos, de falar, rejistrar l nome de las cousas, de l tiempo deilhas, de cumo éran i cumo son. Ye nestas cumbersas que me dou cuonta, de cumo l squecimiento yá ye muito, de que muita giente perdiu las referéncias, l tino de ls sítios, de l termo, cumo las personas se saludában, cumo éran las falas.

Uns mais que outros, porque las lhembráncias nun stan arraseiradas, baria muito cul antresse, las bibéncias d’anfançia, l modo de bida que tubo i l tiempo que alhá bibiu. Muito, mesmo muito saber yá se perdiu, ou anda ne l ouniberso de “you dantes sabie, mas yá nun m’alhembro bien cumo era, nien adonde quedaba, nien cumo se dezie”.

 

L squecimiento de l nome de ls outensilhos de lhaboura, de casa, de frauga, de pedreiro, de çapateiro, de cardador, de la tecedeira, adonde éran ls lhagares, las fuontes, las bicas, ls chafarizes, l toural, las cruzes, quando i quien fizo!

 I se yá hai muita giente, que mesmo sendo mirandés, de la mie geraçon, que ten muitas çficuldades i dúbedas subre este patrimonho territorial, lhenguístico i social, cumo bai a ser nas geraçones feturas?

Solo hai ua repuosta, tenemos que falar, screbir, ousar esses nomes, esse bocabulairo, ne ls ajuntouros, fiestas, caminadas, ancuontros de família, d’amigos, de cunterraneos, na tierra i fuora deilha, sien miedo nien atalancadeiros.

Que mal ten you i quien seia mirandés falar la nuossa lhéngua d'ourige, adonde stubirmos?

Mesmo que yá nun l falemos mui bien, porque mos squecimos de muita cousa?

Nun hai mal nanhun i ye neçairo.

Mais, cuido que nun tenemos perdon, se nun furmos capazes de passar este teçtemunho, se nun botarmos sfuorço, se nun dir-mos l nuosso melhor.

Essa mimória coletiba, hardada de ls nuossos antepassados, que l pobo la mantubo biba al lhargo de miles d'anhos, ten que chegar a las geraçones feturas.

Tenemos que fazer la puonte.