16/11/10

La nubrina (a tapar estas quelores)







Un ancontro cun l lhobo ó raposa, einesperado, uas bistas curtas anque las bistas séian lhargas, un recio a meté-se-me ne ls uossos, ua resina de star an casa, ... un die de nubrina cerrada an que l loinge ye mui acerca.
Pérden-se-me las palabras por estes caminos cun l chano molhado, adonde ls pies resbálan, las letras me fúgen na rebuolta de l tiempo, adonde las quelores de Outonho se me tapórun cun las goticas de la nubrina cerrada.
Miro palantre mas acaba-se-me l camino pa ls uolhos, la cabeça cansa-se-me.

Nun déixan de ser guapas las bistas adonde somos capazes de chegar, porque einigmáticas, porque ancierto l que para alhá bibe, porque todo stá anrebulhado an papel de seda a deixar ber solo pouca cousa, an meia znudeç sensual.
Yá tirei retratos para quedar esta nubrina marcada ne l calendário de la mie preséncia ne l Praino, neste Outonho de scassos dies na Speciosa. Porque anteimamos an seguir las stradas tanta beç, cumo formigas nos sous carreirones quando ándan a ancher ls celeiros de l formigueiro?
Porque nun pararei you neste castielho cargado de mofo, presépio de tanto anho, adonde l mofo se séca ne l Berano mas cun las pormeiras augas lhougo berdega, presépio siempre feito, a cada anho cun menos figuras!
Anque guapa, la nubrina fai-me doler la cabeça, anque séia ne l Praino. Gusto de bistas lhargas adonde ls mius uolhos béban auga nas punticas de ls cabeços adonde chégan a sue quelor cinza azulada de tan loinge séren, gusto de deitar ls mius suonhos nas ourrietas i spertar ls pies nas rebuoltas de ls caminos soudosos de passos.
Assi, nun me abinturo pul termo. Nó porque ténga miedo, ls lhobos yá nun me méten miedo zde que andube a caçar liones i zde que las cuontas que an nina me amedruncában se zeliran na mie mimória. Tengo miedo de ls perros de ls pastores, siempre tube. Inda onte, ls sonidos de ls chocalhos acerca de l camino por adonde habie de passar me fazírun atrabessar cerrados, saltar paredes, para salir muito mais adelantre. Són tanto perro i tan medonhos que me parece que ls lhobos al pie deilhes son berdadeiros cordeiricos.
Anté que l sol nun sperte atrás de l cabeço de l Sierro i me almeie ls amarielhos, burmeilhos i ocres de l termo, porqui me quedarei a scarbar l lhume i a fazer la marmelada, roubando a la casa ls oulores a marmelos.

Sem comentários: