Yá muita beç me tengo anterroguei se stou squecido ou se nun
hai mesmo na mie tierra ou na region algue asparcido. Puis ye ua region chena de
tradiçones cumo todos sabemos, muitas deilhas lhigadas a la jubentude, cun
fuortes lhaços ne l que toca a namoricos i matrimonhos.
Cuido que l mais cierto ye que las haba i que nun seian de l miu
conhecimento, puis you aquando rapaç scapei-me, de mui nuobo, quaije se puode
dezir que nun bibi al que muitos rapazes de l miu tiempo bibírun. De garoto nun
tenie orde d’ír als juntouros, de rapaç ne l tiempo de las fiestas, arraiales i
namoricos yá nun andaba por alhá
Todo esto ben a perpósito de la temporada
de Santo Antonho an Lisboua, que ye un bun eisemplo de que digo, adonde la
tradiçon d’ouferecir un manjarico cun berso (quadra), eilebando i amostrado l
bien querer atrabeç de la palabra, declaraçones ounibersales que amórnan l mais
duro sentimiento
Un manjarico cun berso
Fai parte de la tradiçon
La mie inda se guarda
Cumo buona recordaçon
Outro que ye
conhecido de todo l mundo, alhá pa riba, na region de l Minho, ls lhenços
bordados a mano, screbidos na fala de l pobo tal i qual. Botando las mais
bariadas mensagens. Hounestas, clareas, cumo clareas son quaije siempre las
antençones dua rapaza para chegar al coraçon daquel que lhieba n’alma, ne ls
suonhos i que quier pa l feturo.
Eiqui tenes l miu coraçon
I la chabe pa l abrir
Nun tengo mais nada para te dar
Nien tu mais que pedir
Estes son dous de l eisemplos, de l muitos que hai por esse
nuosso Pertualico afuora.
Qual serie, se ye que habie l modo na region mirandesa (praino)
que s’armanaba?
Sem comentários:
Enviar um comentário