Abó, pai dues bezes

Lhembro me zde siempre i agora mais amenudas bezes deste dito dezideiro que l pobo siempre ten na punta de la lhéngua quando bei ls abós anchir i acubrir de mimos ls nietos.

Ne ls tempos que bibimos, talbeç este dito inda tenga mais spresson i rezon de ser dezido, porque cuido you que quando l pobo dezie “abó, pai dues bezes” staba falando de la grandura de ls carinos, de las sembas de mimos, de las manadas de mesuras, de la muita pacéncia que ténen i bótan ne ls nietos, todo tanto que a las bezes ye muito mais que dórun i botórun als filhos, quando tenien la mesma eidade, agora pais de ls nietos.

Quando als abós fáien todo esto als nietos i muito mais, nun stá an causa nien n’eimaginaçon de naide redimir faltas ou pagar seia l que fur, todo esto ye tan natural que benga la purmeira teorie justeficar algua lhei, sal de andrento de todos porque l ser houmano ye assi mesmo, bei ls ninos a la sue cundiçon i asparcéncia, l feturo, la dimenson de la houmanidade.

Anton quando mos arrimamos de mais ua temporada, cumo ye esta de la Nabidade, aqueilha que bien debrebe stará an nuossas casas, rues, eigreijas, ne ls caminos peçque essa calor de mos antregar muito mais als pequeinhos inda reçuma cun mais fuorça.

Todo esto ye buono, mais que buono, you até m’astrebie a dezir que ye dua strema amportáncia, porque eilhes, ls ninos, stan an formaçon, stan medrando pa la bida, todo l que se fazir de buono, todas las buonas referéncias termináran l sou calhantriç quando homes i mulheres. Esta referéncia de la festibidade i comemoraçon que lhembra l nacimiento de l “Nino Jasus” nua família será mais un manolho de l grande bornal que bai custituir la sue formaçon cumo giente.

L dar i recebir ye de las cousas mais guapas i nobres que l ser houmano puode fazer, çque seia feito cun hounestidade i zantresse, nun hai que tener miedo de dar alqueiradas de mimos, mais dirie, tamien nun ye preciso sperar pulas temporadas festibas.

Dezie you que ne ls tempos que cúorren , talbeç inda l dito se justefique mais, porque passa par'alhá de ls mimos i carinos, muitos abós yá son chamados a dar muitas upas ne l que toca a las necidades i acunchegos de mantener ls nietos fuora de las caréncias i faltas.

Eilhes, ls ninos, son ls que nun ténen culpa nanhua, tamien sei que l’eiducaçon i formaçon de l nuosso pobo stá bien arriba de le botar culpas, de le faltar cul que fur, puode faltar muita cousa, puode até l anho que agora stá a dar las últimas tener sido l pior de ls redadeiros, mas pa ls ninos nunca faltará.

Eilhes teneran siempre la melhor nabidade, teneran sempre dous pais, duas mais, i muitos pais natales, enquanto furmos ua sociadade de percípios.