28/06/08

Las Abanturas de Juan Sien Miedo


Un die destes, andaba you an casa de lhuç apagada para nun spertar a naide, i iba atupinando por bias de sbarar nun lhibrico que habien deixado pul chano. Nun cheguei a soltar niua praga – para nun spertar a naide! - i alhá me amarrei a acaçar l lhibro para l poner ne l sítio.
Ah, yeras tu! - pensei cun ls mius betones - yá quantá que nun te ponie ls uolhos an riba !
Nun balerá la pena poner-me eiqui cun muita farroma subre l outor ou subre l lhibro, quien quejir anteimar an saber oupeniones yá eiqui le queda por adonde ampeçar.
You bundará dezir que me gusta muito l lhibro, que nun yé tanto para garotos cumo parece a la purmeira – assi a modos al Animals Farm, de Orwell – i que solo hai ua cousa que me fai un cachico de spéce : cumo ye que l outra senhora, an 1963, l deixou publicar? Cumo quiera que nun l liu… cun uolhos de ler !
De maneira que antes de l poner ne l stante outra beç, inda me boto a spurmentar a poner un cachico an Mirandés, un cachico pouco lhougo al ampeço :

“Quaije al mesmo tiempo assomou-se a la puorta de l cubo ua figura medonha. Home? Talbeç; mas a quien houbíran cortado la cabeça, abierto dous uolhos redondos ne l peito i talhado ne l stómado ua boca de beiços gordos i carnudos que tentórun rir-se para Juan Sien Miedo anquanto angrolában este saludo cun boç mal amanhada de bantríloco:
- Que la paç i la burrice séian cuntigo. Benes purparado para la ouparaçon?
- Que ouparaçon! – procurou Juan Sien Miedo, çcunfiado.
L çcabeçado, de cigarrilla na boca de l stómado, splicou-le anton cun pacéncia burocrática:
- Naide puode seguir l camino sfaltado que Lhieba a la Felcidade Cumpleta sien se assujeitar a este porgrama tan claro. Purmeiro: cunsentir que le córten la cabeça para nun pensar, nun tener oupenion nien criar piolhos ou eideias peligrosas. Segundo i último: traer ne ls pies i an las manos cadenas de ouro...
Juan ouriçou-se nun géstio de l anstinto:
- Nunca! Bien se bei que nun tenes la cabeça ne l sou campo.
- Fazida esta pequeinha ouparaçon – cuntinou l bicho sien se amportar – naide te ampedirá de gozar l restro de la bida na buona de la pándiga i de la fartura, todo de grácia. Porque quien nun ten cabeça nun paga nada.
Esta gracica tonta inda cumbanciu más l nuosso heirói a anteimar na sue:
- Nó, nunca. Anton más quiero l outro camino.
- Cimpre! – choramingou l guarda cun ls uolhos de l peito anchoquecidos de lhágrimas berdadeiras. Bás a passar fame, sufrer dies de grima bien aflito...
- Deixá-lo. Tudo menos bibir sien cabeça. Nien manginas la falta que eilha me fai.


José Gomes Ferreira
As Aventuras de João Sem Medo

Panfleto Mágico em Forma de Romance

1 comentário:

AF disse...

Buonas nuites, Torulhas,

Agora que me deixeste cun augamenta de mais cachicos desse guapo lhibro, quedo siempre a spera que tornes a andar de albante, tornes a tropeçar ne l lhibrico i mos traias mais traduçones.

Un abraço,
Amadeu