Caminamos
antre las palabras i a l'hora de l antardecer, a l'hora de l lhusque fusque hai
un camino cheno de miedos, ye cierto, mas tamien de melodie.
Amanhécen
- mos bersos i aqueilha poesie cun quelores tan calientes que mos fai bibir.
Bede
l çponer de l sol! Ten un fuogo tan fuorte i tan guapo que sabemos que tornará
soutordie para calcer las flores sin eidade.
Caminamos
antre las palabras i, cumo se fusse arqueologie, garimpamos las que ténen
sonido i sentido i çponemos-las a la lhuç de l die.
La
fala de l praino, la lhéngua mirandesa, ben d´antanho, de l scanho, de las
cuontas de l'abó a la lhuç de la candeia. L´abó cuntaba i la meia crecie, punto
por punto. Inda tenemos la cestica chena
de nobelos de las cuontas que l'abó cuntaba al lhume. Nun habie tiempo a
perder i inda tenemos ls ócalos de punta
de nariç, mercados na feira, cun baraços i abraços antrelhaçados.
Inda
que you nun tenga nacido eiqui, ye l
coraçon que me lhieba i, por isso, quiero falar i cantar esta lhéngua, cantar
las modas de las sementeiras, de las mondas, de las cegadas, de las parbas i de
ls filadeiros. Aqueilhas que falan de namorar i las mais guapas - las
d'ambalar.
"
cúl ró ró pego ne l nino cúl ró ró se bai drumindo." i assi caminamos pul
regaço de ls anhos que mos dan guarida.
Cantemo-las
i beilemo-las, sentindo-las, por esse mundo afuora. Por mi, nun quiero ir-me
ambora sin deixar scritas alguas palabras, aquielhas cun que bordo l miu
camino, cada
beç mais prainica. Neilhas sou arble, riu, flor i abe de las arribas. Uas ténen
oulor a urze, a tomielho, a fenolho ó mesmo a hourtelana de la ribeira.
Caminamos
antardecendo mas l'eidade ye aqueilha que sentimos i mos achega a l'alegrie de
la bida. Nas cousas pequeinhas hai milagres, si, porque ser filha, mai i abó
todo a la ua ten un ancanto tan berdadeiro cumo se l sol, mesmo al çponer,
rumpisse drento de mi.
Caminamos
a la squinica de la bida cun la calor i l amor, amor de dar i recebir.
Ye
berdade que gustamos de ls chinelos, de l borralho i dun pouco mais
d'acunchego, mas tamien calçamos alperagatas i bamos por ende.
Caminamos inda cun buntade de daprender. Classes al aire, lhibres cumo
pardales i beilamos cun alma de rapazas eiqui i eilhi, adonde calhar.
Las
angúrrias son stradas sulcadas de carino, son doçura de tantas risadas oufrecer
als nietos.
Ye
eimenso l mundo de ls afetos. I assi, quando ampeçamos a perder l'oubido,
parece que gritamos i cantamos cula fuorça cun q'amamos.
Teresa
Almeida
Mui guapo,
ResponderEliminarAl lhuçque fusque si mos aparécen caminos medonhos, mas muitos mais chenos d' ancantadoras melodies.
Un beijo,
Francisco
You digo guapíssimo,
ResponderEliminarLhebeste-me a caminar alrrobés cinquenta anhos, quando buolbi a l eiqui i agora quedaba arrulhada an tues sábias palabras.
Un xi.
Francisca
Este comentário foi removido pelo autor.
ResponderEliminarEste comentário foi removido pelo autor.
ResponderEliminarEste comentário foi removido pelo autor.
ResponderEliminarOubrigada, Fracisco.
ResponderEliminarBeisicos i até al die 16. :)
Bien haias Francisca.
ResponderEliminarBeisicos i até al die 16. :)