25/11/11

Tierra arada, miu mar!




Quando te aro,

tierra,

acarinas-me an poesie.



Tierra arada, sós poesie:

an cada yerba malina

arrincada de l tou bientre,

an cada xeixo a rodar pal suco,

an cada pormessa de fruito,

an cada cheiro de flor

que an ti eirá a nacer,

an cada pinga de chúbia a antrar,

an cada sprança a medrar.



Quando t´aro renaço,

porque al topar-te rejubeneço

i, nun te digo mintira

quando te cunfesso
que siempre m´agrada topar.

Tierra arada, miu mar!

4 comentários:

  1. báh Delaide tenes ne l retrato uas cepas para scabicar, haber se le agarras uas guinchas i apuis te botas a scarbar las cepas.
    Gostei de l teu poema! Bota-le siempre.

    Beisos,

    ResponderEliminar
  2. Se m´apongo!, nien te digo nien te cunto...

    Bs

    ResponderEliminar
  3. Scabicar!
    Faç calhos nas manos, nun ye cousa para giente de cidade...

    :)

    ResponderEliminar
  4. Á Almendra!

    Quien ye de cidade? Scaboucar cumo you digo fai bien i apuis tener huorta urbana stá a pegar moda.
    A ber se ls ninos tórnan a saber que las nabiças médran na tierra i ls uobos nun se crían ne ls supermercados...
    Bá!, bai a ber se las fabas yá nacírun an beç de andares agarrado a este chaço de cumputador!
    Ls mius antremoços yá dében de star grandes para apuis adubar la tierra i las fabas hán-de yá star a querer salir, alhá parende, an San Lhourenço.
    Até lhougo.

    Un beisico

    ResponderEliminar