Yá quantá que le matraquilhaba l’eideia an sue cabeça. Tenie que s’ir alhá! Serie berdade l que toda la giente dezie? Ls seus oubidos, ls seus uolhos tenían que çarteficar-se, nun fuora el home de ciénçia!
Ls anfermos anternados nun çertaban
cuidados i la nuite nun tubíra sobressaltos! Apuis la bejita de meia-nuite,
ancustou-se un cachico. Tenie dado anstruçones que lo çpertássen a las seis i que
tubíssen l cabalho aparelhado a buolta de las siete i meia. Farie la bejita de
la purmanhana i a buolta de las uito yá estarie a camino.
Passou anformaçones al doutor que
lo rendíra i saliu cula eideia que nun passarie d’hoije. Tenie que s’ir alhá!
Nien perdiu tiempo a deyunar-se.
Chube-se an riba de l cabalho abermelhado que siempre lo lhebaba a todo l lhado
i ende se bai a camino. Bimpusta yera l sou çtino, dues horas sticadas. Tó, siempre
lhugar de paraije. Acunchegarie l stomado cun mordo alhá. Sue antençon chegar l
mais debrebe possible..
- Dius mos dé buonos dies.
- Buonos dies nos dé Dius. Puis
hoije chegou mui cedico! Inda nun purparei l’almuorço.
-Sabes, yé hoije que bou alhá.
- Bai adonde?
-Bou oubir la tecedeira.
-Ah senhor doutor, quien lo beia assi
pul termo bai falar.
- Solo tu i you yé que lo
sabemos.
-Stá bien, stá bien. Mas se me lo
perguntan, l que digo?
-Dizes que stube la nuite ne l spital
i me fui spargir.
Quedou-se a falar solica: “este
doutor yé tonto…! I alhá se foi pa la cozina purparar l’almuorço.
A pies carreiron abaixo alhá
seguiu. La ribeira de Lamoso bruaba. Dízen que l poço angolhe mais de três
carros de lhinhas. La fuorça i l bater de l’auga apuis de miles d’anhos puode
fazer marabilhas na naturaleza. Queda na ribeira de Bimpusta, un cachico arriba
antes de l ancuontro antre dues ribeiras. Segue camino abaixo delgeiro, antes
de meidie tenie que star alhá. Chegou a tiempos, inda dou pra çcansar un
cachico antes de poner l’oubido a scuita.
Meidie, tiempo cierto. Striba l
cuorpo al beiral de la fraga i pone l oubido a la scuita. A meidie ampeça la
tecedeira sou telar. Algo se çprende de l bolso de la jiqueta. Oubido a scuita,
deilhi a cachico “chacle”. Foi-se-le la gana de poner l’oubido a scuitar la
tecedeira. L camino pra riba yera mais custoso. Alhá chegou i s’achegou a la
mesa sien dezir palabra por mais que Tie Calba puxa-se cumbersa. Regalou-se cul
galho refogado i patatas cozidas i ua pinga de las buonas.
Barriga chena, yera tiempo de matar
la curjidade a Tie Calba
- Sabes Calba: la tecedeira you nun
la oubi mas ficou-me cula mie caneta d’ouro que me tenie custado dous cuontos de
reis.
-Nun me diga!
- Yé berdade.
Saliu-le baliente risada
naqueilhe sfregante que se trespassou a Tie Calba i dambos ls dous se quedórun
nua risa pegado….
Nun ye ua cunta de Trindade Coelho? You li la an pertués mas yá nun se me lhembra de quien era!
ResponderEliminarPenso que nó. A mi a parte de l doutor cuntórun-me-la an Lamoso, ua filha de Tie Calba. L poço de pelo negro ls mais bielhos an Bimposta cunta-lo. L restro ye criaçon mie, claro.
ResponderEliminarAbraço.
La parte de l doutor tal qual la screbiste cuido que ye miesmo de Trndade Coelho, you debo tener esso nalgun sitio, a ber se l'ancontro! Mas stá mui bien androminada la stória de l poço negro! Abraço
ResponderEliminar