24/01/11

Nun riu


Lhebadas las sedas pul tiempo
Rufada la piel que las cobrie
Bonda-me, sien un lamento
L´auga a correr menos frie
Ne l riu adonde nabego, lebe

Las bordas ampáran l speilho
Adonde me miro tranquila
Ls delores siguran l leito
Prenhado pu la bida
Nun bibir de quien s´astrebe

Nácen flores ne ls sous lhados
Freixos, silbas i salgueiros
Adonde siguro las eimages
De suonhos siempre pormeiros
Para que an suonhos m´eilebe

Deixou-me l tiempo la magie
Tecida na mie eisséncia
Deixou-me l tiempo ua squina
Cun ua manada d´einocéncia
Para que algua nineç cunserbe

6 comentários:

  1. Ei Abelhon

    Como te tenes amanhado cun tanto friu i sien flores adonde cuolhas l puolo?! Yá quantá que nun te bie.
    Bien haias. Tengo dies, Abelhon!
    Outros hai, an que la nineç se scamuje.

    Un chi

    ResponderEliminar
  2. "Deixou-me l tiempo ua squina / cun ua manada d'einocéncia..."

    Guarda bien essa squinica
    bs.
    A.

    ResponderEliminar
  3. Belo poema, Delaide.

    Nun quereis ambiá-lo pa la "fuolha poética"?

    Abraço,

    Fir

    ResponderEliminar
  4. Buonas tardes Delaide,

    Ye cun essas squinicas que mos lhembram la nuossa nineç d' einocéncia, que bamos lhebando esta bida inda cun algua alegrie i sprança ne l feturo.
    Bien haias,
    Francisco

    ResponderEliminar
  5. bien háiades amigos.
    Fir, bou a tratar desse assunto. Uobrigada por haberes dibulgado.

    Beisicos

    D.

    ResponderEliminar