27/02/11

STOU CANSADO


Puodo dezir que stou cansado,
i digo, que nun ye sien motibo,
porque isto de nun fazer nada,
tamien ye muito cansatibo.

Se me deito quedo cansado
Só d´aturar mius pensares,
Mas se pensares nun tengo
Canso-me de tantos azares.

Quando tengo algun pensares
Lhougo me canso cun eilhes
Mas quando nun ls tengo
Canso-me só de pensar neilhes.

Stou cansado de cousas
Que porende you bie
I stou cansado de dezier
Porque ten que ser assi.

Yá bai loinge l tiempo
Que nada m´atormentaba
Faziesse aquilho que faziesse
La bida nunca me cansaba

Bida para quei ruodeste
que bien queilhi se staba
i nesta bida d´agora
canso-me sien fazer nada.

José António Esteves

26/02/11

Stendo ls mius passos

Stendo ls mius passos
I a milímetros paro
Paro i reparo
Que me duol l andar.
Stendo ls mius passos
Nas piernas cansadas
Por bezes xagadas
De tanto caminar.

Stendo ls mius passos
An passos anciertos
An miedo ancobiertos
Que quiero deixar.
Stendo ls mius passos

Ne ls braços abiertos
An suonhos spiertos
I sigo a andar.


Amboras de l Niassa


Amboras de l mundo anteiro
Son letras nesta pantalha
Amostradas an sfregantes
Pul listo i pronto carteiro.
Caras i manos sangradas
Lhenços que escónden piteiras
Balas que riscan la nuite
Homes de caras tapadas.

Yá nun chegan de l Niassa
Aerogramas melitares
Hoije traien-mos la guerra
A quelores drento de casa.

Stouros, bombas de gáç
Anubran praças anteiras
Boziando antre metralha:
somos pobo, queremos paç.
De todo l mundo an redor
Nuite i die sien çcansar
Bénen filmes que son cartas
De muorte, choros, delor.

Yá nun chegan de l Niassa
Palabras por ti screbidas
Caien lhágrimas a stourar
Bien andrento de tue casa.

Mais tristes i agoniadas
de ber filhos a lhuitar
Nessas rugas feitas guerra
Por cabeças alboreadas.
Cun eimaiges i sonidos
Entra-mos la guerra an casa
Fuortes reis, bispos sien duolo
De sous peones perdidos.

Yá nun chegan de l Niassa
Las cartas de Zé Maria
Bieno nun esquife negro
L lhuito para sue casa.

A José Maria Preto
(era natural de Picuote, falhecido an cumbate, an Moçambique, l die 07 de Júlio de 1970)

25/02/11

Nesta nuite de siléncios

Diç-me amigo
Que pinceles ousar
Para pintar l mundo
Cun que spátula l smerilar
Para que nel haba pan
Para a todos fartar.

Nesta nuite de siléncios
Oubo bózios de rebuolta
Sinto las balas de la fuorça
Beio sangre na baleta.

Ajuda-me amigo
A amanhar la paleta.

Cun l branco pintamos la paç
Cun l berde l daremos la sprança
Cun l amarielho senaras
Cun l burmeilho la fuorça
Cun l azul serenidade
Cun l cinza de nubres, l´auga.

Quedou-mos na paleta
Ua quelor arrecantada
Cun eilha pintaremos l cielo
Para que nel las streilhas i la lhuna
Mos fágan nuite strelhada.

Nesta nuite de siléncios
Hai un pobo que se calha…




L sardino (lhona)



Diç la porsora pa ls alunos:

- Manhana, traei todos un animal de stimaçon.

A soutordie, diç la porsora pa la nina Raquel:
- Anton nina Raquel, diç-me alhá l que ye que traiste...
- You trouxe ua perrica, senhora porsora.
- I cumo ye que sabes que ye ua perrica i nó un perrico?
- Porque ye ua nina tal cumo you.

- I l Pedrico l que trouxo?
- You trouxe ua palumbica, senhora porsora.
- I cumo ye que sabes que ye ua palumbica i nun un palombo?
- Porque eilha pon uobos.
- Mui bien!

I tu, nino Juanico, baia, diç-me alhá l que ye que traiste?
- You trouxe un sardino, senhora porsora.
- I cumo ye que sabes que ye un sardino i nó ua sardina?
- Porque na lhata dezie "sardina cun tomates".

24/02/11

Lhona




(Cumbersa antre un pai d’agora, minhoto i l filho)

Diç l rapaç para sou pai

-Oh pai, amentasse tanto ne ls dies d’hoije an ditadura....l que ye ditadura?

Diç l pai.

-Mira filho, you nun sei todo até porque nunca bibi an ditadura, sou nuobo mas pul que siempre me splicórun, ye assi cumo se l pobo tubisse uas corrientes (argolhas). La nuossa durou quarenta(40) anhos.

Torna l filho
- Oh pai, tamien se fala muito an democracie…..l que ye democracie?

Respunde l pai

- Ah miu filho, essa si tengo oubido amentar muito neilha, até porque ls que fálan ábren muito la boca, i si fai ua selombra baliente, fui aqueilha que tirou las corrientes al pobo pertués.

- Oh pai....i l que son las corrientes?...

- Corrientes miu filho, éran aqueilhas cousas d'ouro i prata que l tou pai abó, mai abó, tue mai i ls outros homes i ties ousában ne l cachaço i ne l jaleco para assegurar l reloijo!......

21/02/11

Ls Ouropeu Ban…

La sociadade ouropeia stá an bias de se outo-çtruir. L sou modelo social ye mui eisigente an meios financeiros. Mas, al mesmo tiempo, ls ouropeus nun quieren trabalhar. Solo trés cousas les antressan: lhazer/antretenimiento, ecologie i futebol na TB! Biben, antoce, bien arriba de ls sous meios. Porque ye perciso pagar estes suonhos de miúdos...

Ls sous andustriales çlocalizan-se porque nun stan çponibles para suportar l custo de trabalho na Ouropa, ls sous ampuostos i taxas para financiar la sue assisténcia generalizada.
Antoce andebidan-se, biben la crédito. Mas ls sous filhos nun poderán pagar 'la cunta'.

Ls ouropeus çtruíran, assi, la sue culidade de bida ampobrecendo.
Botan ourçamientos siempre deficitairos. Stan asfixiados pula díbeda i nun poderán honrá-la.

Mas, para para alhá de se andebidar, ténen outro bício: ls sous gobiernos 'sangran' ls cuntribuintes. La Ouropa detén l recorde mundial de la presson fiscal. Ye un berdadeiro 'anfierno fiscal' para aqueilhes que crian riqueza.

Nun cumprendírun que nun se porduç riqueza debedindo i partilhando mas si trabalhando. Porque quanto mais se reparte esta riqueza lhemitada menos hai para cada un. Aqueilhes que porduzen i crian ampregos son punidos por ampuostos i taxas i aqueilhes que nun trabalhan son ancorajados por ajudas. Ye ua amberson de balores.

Antoce l sou sistema ye perberso i bai amplodir por sgotamiento i sufocaçon. La çlocalizaçon de la sue capacidade pordutiba proboca l
abaixamiento de l sou nible de bida i l'oumiento de l... de la China!

Drento dua ó dues geraçones 'nós' (ls chineses) eiremos ultrapassá-los. Eilhes tornar-se-on ls nuossos pobres. Dar-les-emos sacas d'arroç...

Eesiste un outro cáncaro na Ouropa: eisisten funcionairos la mais, un amprego an cada cinco. Estes funcionairos son sedentos de denheiro público, son dua grande ineficácia, quieren trabalhar l menos possible i anque de las einúmaras bantaiges i dreitos sociales, stan muitas bezes an grebe. Mas ls decisores áchan que bal mais un funcionairo ineficaç de l qu'un zampregado...

Ban (ls ouropeus) dreitos a un muro i l'alta belocidade...

“Antrebista dun porsor chinés d'eiquenomie, subre la Ouropa, l Prof. Kuing Yaman - que bibeu an Fráncia”

(Em Português)

Os Europeus Vão…

A sociedade europeia está em vias de se auto-destruir. O seu modelo social é muito exigente em meios financeiros. Mas, ao mesmo tempo, os europeus não querem trabalhar. Só três coisas lhes interessam: lazer/entretenimento, ecologia e futebol na TV! Vivem, portanto, bem acima dos seus meios. Porque é preciso pagar estes sonhos de miúdos...

Os seus industriais deslocalizam-se porque não estão disponíveis para suportar o custo de trabalho na Europa, os seus impostos e taxas para financiar a sua assistência generalizada.

Portanto endividam-se, vivem a crédito. Mas os seus filhos não poderão pagar 'a conta'.

Os europeus destruíram, assim, a sua qualidade de vida empobrecendo.
Votam orçamentos sempre deficitários. Estão asfixiados pela dívida e não poderão honrá-la.

Mas, para além de se endividar, têm outro vício: os seus governos 'sangram' os contribuintes. A Europa detém o recorde mundial da pressão fiscal. É um verdadeiro 'inferno fiscal' para aqueles que criam riqueza.

Não compreenderam que não se produz riqueza dividindo e partilhando mas sim trabalhando. Porque quanto mais se reparte esta riqueza limitada menos há para cada um. Aqueles que produzem e criam empregos são punidos por impostos e taxas e aqueles que não trabalham são encorajados por ajudas. É uma inversão de valores.

Portanto o seu sistema é perverso e vai implodir por esgotamento e sufocação. A deslocalização da sua capacidade produtiva provoca o
abaixamento do seu nível de vida e o aumento do... da China!

Dentro de uma ou duas gerações 'nós' (os chineses) iremos ultrapassá-los. Eles tornar-se-ão os nossos pobres. Dar-lhes-emos sacas de arroz...

Existe um outro cancro na Europa: existem funcionários a mais, um emprego em cada cinco. Estes funcionários são sedentos de dinheiro público, são de uma grande ineficácia, querem trabalhar o menos possível e apesar das inúmeras vantagens e direitos sociais, estão muitas vezes em greve. Mas os decisores acham que vale mais um funcionário ineficaz do que um desempregado...

Vão (os europeus) direitos a um muro e a alta velocidade...

“ Entrevista de um professor chinês de economia, sobre a Europa, o Prof. Kuing Yaman que viveu em França”

Tan curtico!



Todo ye siléncio nesta madrugada frie. Botei l nariç de fuora i, cun la cisca, chegaba d´horas an quando un sonido mui sumido i ambergonhado que me parece de algun lhato que tenga quedado çquecido an riba de algua árbole, daqueilhes que se pónen para spantar ls paixaros. Tirando isso, todo ye siléncio a esta hora, cedo para ls galhos cantáren i las campanas tocáren las trindades.
La lhuna mira alhá ne l alto de l cielo, la mie sola cumpanha quando me abinturei a botar l cuorpo fuora de casa.
Eiqui nesta sala adonde eizercito ls dedos, solo ls botones de cumputador fálan, al modo que ban botando letras na pantalha.
Talbeç por tener soudades de screbir, l sentido spertou apuis de menos de dues horas de suonho.
Dous spirros retumbórun na sala, nacidos de l friu que me mana ne l bidro a tapar l trilho que serbiu para mesa de sala de quemer. Tapei-lo cun la bolsa de l cumputador pa que l friu nun me atrece i cun el nun me naça un custipado.
Nien sei l quei salirá deste casamento de botones i dedos, al modo que bou screbindo cumo quien camina sien saber para adonde, talbeç nun caminar ancunciente adreitos al Froles que a las bezes chama pul miu nome sien que you l responda.
Deixa-me an paç, tengo-l respondido algua beç… Tengo ls dedos ambaídos cun outras labouras i deste sentido anriba de la lhuna nun hai letra que abrolhe.
Agora ne l miu bércio, adonde bin zde que me cheirou a cordeiro de la fiesta de ls sabores, peç que si yá me dou para isto.
Claro que nó!
Nun ye perciso cordeiro nien fiesta de sabores para you ancarar adreitos acá…
Staba buono l guisado, cun l gusto a ls pimientos burmeilhos, a la cebolha i a las batatas que eiqui son manjares. Tan buono cumo deberseficada i buona éran las cumpanhas de la mesa i de l fin de sumana: Dous mirandeses, un filho de ls mirandeses, un de Bizeu, ua eitaliana, ua galhega, ua alemana.
Cordeiro, posta, fumeiro, bolha doce, passeio nas arribas de Aldeia Nuoba, passeio ne l riu, lhume ne ls seranos na Speciosa; todo ua marabilha, para eilhes i para nós.
Mundo sien frunteiras que trai a Miranda i a la Speciosa giente de todos ls sítios, giente que queda marabelhada cun las belhezas naturales i la paç que eiqui bén a buer.
Que pena que fui tan curtico, dezírun.
Tornai siempre que quérgadas. Afin de cuontas,
de Coimbra eiqui nun ye mui loinge…


«A La custa de ls cidadanos»



Quando ampeçou la guerra de Tróia, todos ls reis griegos fúrun chamados a cumbater. Oubrigado a apartar-se de la tie del, Penélope, i de l nino Telémaco, Oulisses solo deseaba bolber debrebe para casa. Anfeliçmente, la guerra durou dieç anhos i l la buolta del tubo tantas talanqueiras, que durou outros dieç.

Quando se soubo que la guerra se habie acabado i que, antre ls subrebibientes, solo Oulisses nun bolbira inda pa sue casa, houbo quien acraditasse que el se morrira ne l camino de buolta. L palácio anchiu-se debrebe de pertendientes a la mano de Penélope que, fiél a Oulisses, fui siempre adiando la repuosta. Ansastifeitos cula situaçon, ls pertendientes acupórun l palácio adonde passórun a fazer fiestas to ls dies i dezírun que solo s'eirien ambora quando un deilhes fusse scolhido para se casar cun Penélope i gobernar Ítaca.

Al cuntrairo de l que sperában, Oulisses bolbiu, scundiu-se ne l meio eilhes, çfraçado de pedinte, i solo amostrou quien era quando staba armado cun un arco i frechas i tenie a la mano lhanças i scudos. Anque inda tubíssen spadas i fússen muitos mais, ls pertendientes tubírun miedo. Muorto Antíno, l mais argulhudo de todos, Ourímaco quijo que le dira l perdon: «Bamos a pagar-te, a la custa de ls cidadanos, todo l que se quemiu i buiu nesta casa» (Homero, A Odisseia, Edições Europa-América).

Estas palabras bóndan-mos para ber l carátele desta giente. Passórun anhos a quemer bienes que nun éran deilhes i quando chegou la hora de respundéren por esso, aperpónen-se a pagar todo "a la custa de ls cidadanos". Que le respundiu Oulisses a esto? Cumo yera de sperar, matou-los a todos, cun ajudas de Telémaco, Oumeu i Filétio.

Claro que Oulisses tenie outras rezones para matar ls pertendientes: quejírun-se casar cula mulhier del, quejirun-le roubar l poder, atentórun matar-le l filho nua amboscada, anchírun-lo dua até un ciento an sue casa (quando cuidában que era un pedinte), i se podíran tamien lo haberien matado... Mas, assi i todo, habiemos de pensar neste causo.

Ye que inda hai por ende muita giente a bibir a la grande i a pagar las díbedas a la custa de ls cidadanos. Beia-se l que se passou quando ls bancos fúrun a la falhença. Quien pagou ls perjuízos? Nós. Beia-se ls grandes negócios por ajuste direto antre l Stado i ls amigos de ls políticos, las reformas ouscenas de quien trabalhou meia dúzia d'anhos na política, l denheiro gasto an studos feitos pa la gabeta, l'ambestimiento çproporcionado an submarinos que nin sequiera stan an buonas cundiçones, l denheiro que recíben de l Stado todos ls heipócritas que ban a la telbison a dezir que tenemos "Stado a mais". Quien paga esto todo? Nós, claro. I, se l que pagamos nun chega, nun hai porblema. Passamos a pagar mais.

Sou contra la pena de muorte i nun acradito na bioléncia. Assi i todo, a las bezes pregunto-me subre cumo serie l mundo se, a cada beç qu'alguien diç "pagamos la díbeda a la custa de ls cidadanos", aparecisse un Oulisses cun sou arco i frechas i le disse l tratamiento adequado. Çcunfio que serie un mundo bien melhor.

19/02/11

Eitália: Curcefícios çpregados !


« Se na Eitália, l catolicismo deixou de ser oufecialmente relegion de Stado zde 1984, ls decretos adotados ne ls anhos 20 pul regime mussoliniano que outorizában la sposiçon de l curcefício nas salas de aulas cuntinában an bigor. L Tribunal Ouropeu de ls Dreitos Houmanos (TODH) acaba de cundenar l’Eitália oubrigando-la a tirar todos ls curcefícios an nome de l artigo 9 de la Cumbençon de ls Dreitos Houmanos subre la Lhibardade de Pensamiento i de Cuncéncia. L TODH cunsiderou por acaso por ounanimidade que l curcefício "restringe l dreito de ls pais de eiducar ls sous filhos cunsante las sues cumbiçones assi cumo l dreito de las crianças scolarizadas de acraditar ou nun acraditar". L Stado eitaliano ten trés meses para pedir ua segunda anstáncia, antes de ser oubrigado a çpregar dezenas de miles de curcefícios nas salas de aulas. »

Fenêtres sur.cours, 19 de Nobembre de 2009, n° 334, ISSN 1241-0497
(rebista francesa que eidita la FSU (Fédération Syndicale Unitaire), ua de las federaçones de sindicatos de porsores mais amportantes que eisiste an França de que de sou membro hai mais de binte anhos)

[I an francés, ne l oureginal,

Italie : crucifix décrochés

Si en Italie, le catholicisme n’est officiellement plus religion d’Etat depuis 1984, les décrets adoptés dans les années 20 par le régime mussollinien permettant l’exposition du crucifix dans les salles de classe restaient en vigueur. La Cour Européenne des Droits de l’Homme (CEDH) vient de condamner l’Italie à retirer tous les crucifix au nom de l’article 9 de la Convention des droits de l’homme sur la liberté de pensée et de conscience. La CEDH a ainsi estimé à l’unanimité que le crucifix « restreint le droit des parents d’éduquer leurs enfants selon leurs convictions ainsi que le droit des enfants scolarisés de croire ou de ne pas croire ». L’Etat italien a trois mois pour faire appel, avant de devoir décrocher des dizaines de milliers de crucifix dans les salles de classe. ]

Esta ambora quando la li, hai yá mais dun anho afinal, chamou-me eimediatamiente l’atençon.
Na mesma altura, dei-me de cunta que tamien an Pertual se falaba an casos i tentatibas de la parte de l Eigreija de cuntinar, cumo durante todo esse período que representou l Stado Nuobo, a eicercer anfluéncia i tamien poder até nas scuolas i subre crianças, quier dezir : menores que son muitas bezes i quaije siempre cumo todos nós sabemos, inda mui anfluanciables…

La única beç que mie mai me mandou para l cumbento/asilo an Sendin, tenie you solo quatro anhos, i poucos dies depuis yá mos íbamos para la França… nesse die, fui mais ua prima que tenie un anho mais que you. I antes d’irmos, lhougo pula manhana, mie mai inda le preguntou a mie prima se habie quemido qualquiera cousa… Que si, respundiu eilha… I l que quemiste ? inda quijo ansistir mie mai… Ua castanha, tia, solo quemi ua castanha !

Nunca mais se me squeciu esse die… i depuis mais dua beç me chamou tamien muito à l'atençon l sentido corriente mas terrible i negatibo que ten la palabra francesa ("un asile" an francés ye antes de mais nada un spital psiquiátrico!) que mais se aparece cun essa, « l asilo », que se usaba tanto assi i todo, por eisemplo an Sendin, para falar desse eidifício i tamien anstituiçon que acolhie, puls menos nesses anhos 60, garoticas que solo tenien 4 ou 5 anhos de eidade…

I hoije, hai quien inda querga dar a la « Casa de la Criança» ou tamien al lar pals idosos que alhá eisisten l nome de «Lar de la Eimaculada Cunceiçon»…

Cun que anton!

18/02/11

L Lhabrador de l'Arada







Benindo un lhabrador de l'arada
Ancuntrou un probezico
L probezico le dixo
Lhieba-me ne l tou carrico


Dou-le la mano l lhabrador
I ne l carrico l metie
Lhebou-lo para sue casa
Pa la melhor sala que tenie


Mandou-le fazer la cena
De l melhor manjar que habie;
Sentou-lo a la sue mesa,
Mas l probe nun quemie.


Las lhágrimas éran tantas
Que pula mesa corrie;
Ls suspiros éran tantos
Que anté la mesa tremie.


Mandou-le fazer la cama
De la melhor roupa que tenie:
Por baixo damasco roixo,
Porriba la melhor cambraia que habie


Alhá pula nuite adelantre
L probezico gemie:
Lhebantou-se l lhabrador
A ber l que l probe tenie.


Dou-le l coração un baque;
Cumo el nun quedarie!
Achou-lo curceficado
Nua cruç de prata que eilhi habie.


Estes bersos stában ne l miu lhibro de lheitutra de treceira classe, depuis perdi-le l rastro. Un destes dies, andando you a arar pulas aradas de l mundo, na anternete, ancuntrei-los ambaixo dua silbeira.
Sien pensar dues bezes i sien pensar quien ls deixou eilhi, agarrei-los i lhebei-los cumigo, cumo fizo l lhabrador cul probezico. Traduzi-los para Mirandés i eiqui stan. Spero que todos bós bos acordeis deilhes. Agora ban an Pertués, para todo quedar cierto.




LAVRADOR DA ARADA


Vindo um lavrador da arada
Encontrou um pobrezinho
O pobrezinho lhe disse
Leva-me no teu carrinho


Deu-lhe a mão o lavrador
E no carrinho o metia
Levou-o para sua casa
Para a melhor sala que tinha


Mandou fazer a ceia
Do melhor manjar que havia;
Sentou-o na sua mesa,
Mas o pobre não comia.


As lágrimas eram tantas
Que pela mesa corriam;
Os suspiros eram tantos
Que até a mesa tremia.


Mandou-lhe fazer a cama
Da melhor roupa que tinha:
Por baixo damasco roxo,
Por cima cambraia fina.


Lá pela noite adiante
O pobrezinho gemia:
Levantou-se o lavrador
A ver o que o pobre tinha.


Deu-lhe o coração um baque;
Como ele não ficaria!
Achou-o crucificado
Numa cruz de prata fina.




Nun tenien nome.
Mas stában ne l blogue Santa Nostalgia. Se quejirdes ir alhá basta meter "o lavrador da arada".
Pronto, ye todo. Spero que gusteis de lhembrar l antigamente.


José António Esteves

17/02/11

L Porsor

Cun sobrada anspiraçon
L porsor que stá atento
Cun justícia i cun paixon
Puso a proba l sou talento.


L porsor que stá atento
Nun géstio mui popular
Que soubo manifestar
al pobo sou sentimiento
I cumo mirandés atento
cun grandiosa anspiraçon
i lógica perfeiçon
an la forma mais cumpleta
cumo dino dun grande poeta
cun sobrada anspiraçon.


Cun sobrada anspiraçon
cumo dino dun grande poeta
an la forma mais cumpleta
i lógica perfeiçon
cun grandiosa anspiraçon
I sien se l oubir un lhamento
Deixou sou cunhecimento
Que l soubo manifestar
ye un mirandés popular
L porsor que stá atento.


Puso a la proba sou talento
I pus-mos a todos a falar
que soubo las cousas separar
Dou al pobo sou sentimiento
an Lisboua bien atento
l dou manifestaçon
cun sou nobre coraçon
dua maneira sien par
L mirandés puso a falar
cun justiça i cun paixon.


Cun justiça i cun paixon
Pa l mirandés s'oumantar
dua manera sien par
cun sou nobre coraçon
l dou manifestaçon
an Lisboua bien atento
Dou al pobo sou sentimiento
Que se soubo manifestar
I cula sue maneira de star
puso a la proba l sou talento.


José António Esteves

16/02/11

L que marca la çfrença de Miranda de l Douro ye la culidade de ls nuossos perdutos


La cidade de Miranda de l Douro spera miles de bejitantes an mais ua eidiçon de l Festibal de Sabores Mirandeses, que bai a ser de l 18 al 20 de Febreiro.

Nua altura an que la cidade mirandesa respira cultura i tradiçon, ye la gastronomie que bai a star an çtaque culs sabores i saberes desta region nordestina, cun çtaque pa l cozido a la mirandesa, l cordeiro mirandés i l'afamada bitela mirandesa.

Este festibal ye, pa l outarca de Miranda de l Douro, un “motor amportante pa l zambolbimiento de l munecípio”.

Artur Nunes, a la Gazeta Rural, diç “qu'esta ye ua ouportunidade pa ls lhabradores de l cunceilho bendéren i al mesmo tiempo dáren a coincer ls perdutos qu'al lhargo de l anho porduzírun para apersentar specialmente neste eibento”.

L'outarca adelantra que “l que marca la çfrença ye la culidade” de ls perdutos desta region, i que, nesta altura de crise, son ls mais moços que míran pa la criaçon de cozinas regionales “cumo ua ouportunidade de negócio”.

José Luís Araújo
Gazeta Rural
Ediçon 149




(Em Português)

O que marca a diferença de Miranda do Douro é a qualidade dos nossos produtos

A cidade de Miranda do Douro espera milhares de visitantes em mais uma edição do Festival de Sabores Mirandeses, que tem lugar de 18 a 20 de Fevereiro.
Numa altura em que a cidade mirandesa respira cultura e tradição, é a gastronomia que vai estar em destaque com os sabores e saberes desta região nordestina, com destaque para o cozido à mirandesa, o cordeiro mirandês e a famosa vitela mirandesa.

O certame é, para o autarca de Miranda do Douro, um “motor importante para o desenvolvimento do
município”. Artur Nunes, à Gazeta Rural, sublinha “que esta é uma oportunidade para os agricultores do concelho escoarem e ao mesmo tempo darem a conhecer os produtos que ao longo do ano produziram para apresentar especialmente neste evento”.

O autarca adianta que “o que marca a diferença é a qualidade” dos produtos desta região, frisando que, nesta altura de crise, são os mais jovens que olham para a criação de cozinhas regionais “como uma oportunidade de negócio”.

José Luís Araújo
Gazeta Rural,
Edição 149

José Maria Morgado


Ls Alcaforros
Atormenta l báfio a sangre rojo i l fraco assopro
que rejiste no tembrar de l cuorpo sacamugindo
la bida que inda sobra de l mal trato de las balas.
Putas balas, maldito fierro i l lhume que las guia
Caras al salagre dun bibir cheno de suonhos
Amboldrigados a chombo i puolo.
Bidas sien alas bótan suables la alma al cielo
Loinge de l campo i de la mai que las biu nacer,
Deloridas, anfadadas, choran siléncios
I ls filhos frius que an arcas negras ban benindo.
Riu arriba, nos aires de Resinales
Bólan alto an remolino ls alcaforros
Seinha de muorte an Barriales,
Chegan brebe las amboras de l tou sangre
Caído loinge, tenhindo fuorte l suolo.

A José Maria Morgado

(natural de Sendin, falhecido an cumbate, an Moçambique, l die 18 de Márcio de 1967)

Anterbista ne l Jornal Nordeste







N'eidiçon de 15 de l més de Febreiro (nº 745) de l Jornal Nordeste, (
Cul títalo “Anterbista cul artista i artesano mirandés Amável Alves Antão” yá na sumana datrás ls lheitores de l Jornal Nordeste tubírun l perbileijo de ler la purmeira parte, ler cumo cun percuras simples i sábias l anterbistado bai dando respuostas claras i sclarecedoras, quedando nós assi a saber mais deste nuosso cunterráneo, cumo abraça hoije esta atebidade a la par de l sou trabalho porfessional (técnico ne l Museu Abade de Baçal), quando i cumo çcubre l anterjeito que ten andrento del para streformar ls palos, toda ua bocaçon quel agarrou ne l anho 2003 i a eilha s’antrega de coraçon i alma ne ls tiempo lhibres, siempre percurando la perfeiçon, melhorando l que fai, porque l fai cun dedicaçon.

Siempre sien parar ten feito ua caminada ambejable, cul reconhecimiento i prémios de las mais bariadas antidades culturales i admenistratibas, cun obras spargidas por muitos lhados, ua buona coleçon personal, trabalhos an palo de las mais bariadas fuormas, recebiu nestes redadeiros anhos cumbites para star i amostrar ls sous trabalhos ne ls mais bariados eibentos, cumo Bianales de la Maçcara, sposiçones an fiestas, centros comerciales, scuolas i museus, la redadeira fui un eisito, ne l Museu Abade de Baçal (Bergáncia) apuis de limpassado tener spuosto ne l Museu de Lamego.

Pula stima i carino que tiu Amável i la sue obra me merece, l reconhecimiento pula dedicaçon i antrega, la pormoçon i dibulgaçon dua cultura que me ye muito querida, als Zenízienses i stramuntanos, nun puodie deixar passar la anterbista sien neilha amentar a to ls nuossos familiares, amigos, cunterráneos i lheitores deste blogue, dezindo que nun deixeis de la ler.

Porque só lendo ye que sabemos la grandura deste home i artista, até onde bai la sue eimaginaçon i angeinho i quedamos an cundiçones d’antrar nesse mundo mágico, mítico quel culas sues maçcaras quier que antremos.

Tiu Amável yá muitas bezes me ten cuntemplado cun nuobas i ambiando-me retratos de las sues obras, l que me ten anchido de sastisfaçon i proua, i desso eiqui i ne l site de l'Associaçon Cultural Recreatiba Nial de la Boubielha (
http://www.nialdelaboubielha.org/)tengo feito referéncias.

Tamien eiqui, mais ua beç quiero deixar publicamente quanto me sastisfaç ler subre el, dar l mius parabienes plus eisitos de las sposiçones an special la redadeira i l deseio que las fuorças nun te fálten.












(Para ber mais retratos de las sues obras calcar ne l link)
http://arte-e-artesanato.blogspot.com/

Cumo las cousas mudórun


Nun rejisto a cuntar eiqui l que se passou cun dous mius amigos.
Habien treminado ir a coincer Barcelona.
Anton, no die treminado fúrun ls dous a ua agéncia de biajes, para studar la cousa i fazer la reserba.
La moça que si, que era ua buona scuolha, ua cidade mui guapa i todo. Marcórun l abion, bien cediço para aporbeitar inda esse die.
Passórun çpuis al hotel. Ende ye que la cousa ganhou ua risota.
Anton diç la moça.
- Ye un quarto duplo, nun ye assi?
- Nó, son dous duplos.

Válter Deusdado

15/02/11

Reboluçones !



Para adonde bai l denheiro ? preguntaba you, hai solo 12 dies, a perpósito de las dues reboluçones que decorrírun, nestas redadeiras semanas, na Tunísia i depuis ne l Eigito; mas subretodo a perpósito de la situaçon miserable de la maiorie de ls habitantes desses dous países, an special ls Eigípcios que bibien cun solo 70 ou 80 euros mensales i menos inda quando stában zampregados i debien de se sujeitar cun ua média de solo 40 euros…

Para adonde iba l denheiro anton yá que esses dous países son tanto un cumo outro por eisemplo mui frequentados por turistas de l mundo anteiro sien falar de outras fuontes de riqueza subretodo ne l caso de l Eigito ?
La respuosta chegou nestes dies i até nien tardou, cumo por milagre: pals bolsos desses dous ditadores que dirigien esses dous países sien que ningun de ls sous cuncidadanos pudisse poner esso an causa sien correr l risco de represálias i de tal maneira ls anchírun (esses dous, i quien sabe tamien outros mesmo al lhado…) que acabórun por se tornar nada mais nada menos que multimilionários: antre las pessonas las mais ricas de l mundo!

Nun serbiu por eisemplo para ser repartido antre ls 80 milhones de habitantes que cunta l Eigito mas para fazer desse faraó que gobernou esse paíç, durante estes 30 últimos anhos, segundo l diário británico Guardian: un de ls homes mais ricos de l mundo, tan rico ou mais que Carlos Slim i Bill Gates !

Que tristeza ! dezie you, bai a fazer 12 dies…
Mas hoije, un só se puode sentir mais rebuoltado inda i dezir bien alto : Que scándalo ! Ten bien rezon l pobo eigípcio de se rebuoltar i só podemos sperar, todos i sien eiceçon, que outros pobos, outras gientes, outros países, téngan tamien la coraige de fazer eigual… i nós, tamien ! ou pensais que nó ?

Mas l miu testo hoije bai a ser curto…

Ye curto... anton Buonas Nuites !


Salir de la crize

Un die destes, staba you de cumpanha cun uns amigos ne l café i, cumo cun isto de la crize nun se oube amentar noutra cousa, la cumbersa alhá fui a sbarrar.
- Isto, la crize, diç Artúrio, ye, ua acumparança, cumo tal… i calhemos-mos todos que l rapaç anda a studar para eiquenomista i diç que yá fizo dues ó trés cadeiras de l purmeiro anho.
- Las cousas son, cumo tal, manginai ua cidade cumo Miranda, assi pequeinha i adonde las pessonas ánden amerronhadas i zanimadas, chenas de díbedas i sien spráncia ne l feturo.
Un die chega un de fuora, de ls de baixo, i pára ne l hotel de la cidade. Solo habie un, nun bos squéçades que la cidade ye pequeinha.
Saca ua nota de 100 ouros de l bolso i pon-la anriba l balcon, que diç que querie ber ls quartos, a ber se le gustában, quando nó íba-se a saber de drumida noutro lhado.
Si, senhor, diç l duonho. I anquanto la criadica le amostraba l quarto al biajante, acaça la nota de 100 ouros i bai-la a antregar al home de la chicha que yá quantá que alhá tenie ua díbeda baliente.
L home esse nun quier saber de outra cousa i, sien chite nien chote, lhieba-le la nota al bendedor de cochinos, que inda le staba a deber la redadeira anquemenda.
Yá stais a ber la cousa? L bendedor de cochinos bai a pagar la díbeda que tenie nas bombas de la gazolina, l de las bombas bai-le a pagar al doutor i l doutor bai-le a pagar a la rapaza que trabalhaba na squina… si, que isto, an tiempos de crise, anté las rapazas de la squina diç que ténen que trabalhar al fiado. La rapaza agarra na nota i lhieba-la al hotel, que ultimamiente tamien tenie alhá deixado rastro ne l lhibro de ls squecidos.
Nisto abaixa l biajante, que nun senhor, que l quarto nun tenie cundiçones, que era melhor ir a quedar al Bumioso (bien se bei que era de baixo i nun conhecie nadinha de l praino), pediu la nota outra beç i fui-se ambora.
- I anton?
- I anton naide ganhou denheiro niun, mas todo mundo pagou ls calotes, puso-se l denheiro a rodar i anjetou-se cunfiança ne l mercado. Todo mundo quedou purparado para ancarar l feturo más animado. Isto l que ye perciso ye que l denheiro ruodre i las pessonas téngan cunfiança. Quando l denheiro “circula” nun hai crize!
Sabeis que más? La cuonta buona stubo i la aula de eiquenomie dou bien porbeito. Cuonta cuntada, scapou tod’mundo, miu Alfredo quedou para trás i tubo que pagar la çpesa de la mesa.
Sali de l café a stourar de cuntento i de cunfiança ne l feturo. Anton?! you yá staba çafo: nun habie acabado de poner l miu denheirico a rodar!

La Primabera que nun chega!!!



De las fraldas de las folhaiges chégan-me ls sonidos de las greinhas de l aire a fungar.
Cun miedo de l friu, anganhada pul ditado que Fubreiro ye Namoradeiro, cumo quien yá ten sol, anda la ciguonha ne l cielo de las Áfricas, farta de trabar l bolo para nun resbalar an friu cedo de más.
L anho passado abinturou-se an bolo temprano i bien ls bi you ne l Praino, ls matrimónios de ciguonhas, chenos de fome, atrecidos a spera dua racica ó dua racha ne l carambelo de las lhagonas i de ls ribeiricos, para ber se apanhában algun sapo.
Lembra-se-me que l serbiu d´eimenda i que astanho andará cun l reloijo de l tiempo un pouco al para trás para fugir deste Fubreiro falsamiente namoradeiro.
Tamien you stou cumo eilha. Anque tenga ua gana grande de ir a caras al Praino, me custa a abinturar an miu bolo. Cumo hei-de you calcer ls carcanhales se yá eiqui stou a tritar!?
Bai a la feira de l fumeiro, enche alhá buona boldregada de botielho i bebe buonas pingas que l friu lhougo passa, diç-me un amigo dende. Si, bien falas tu, arrespundi-le you. I apuis la tençón que me bota l coraçon als poulos i me aperta eiqui ne l peito, an falsa paixon!!!
Bamos ciguonha, nun somos fémias nien somos nada, se nun mos botarmos por esses montes adelantre!!!

14/02/11

Las quatro regras de l blogue frolesmirandesas


Deixo eiqui, mais ua beç, la mensaige que pus l die 13/01/2008, passórun hai pouco trés anhos, respeitante a las regras a seguir neste blogue. Essas regras stan atuales i ténen que ser respeitadas custe l que custar i custe a quien custar.

Nessa altura naide cuntrariou las regras, que fúrun puostas a cunsulta pública, i portanto son regras aceites por toda la quadrilha. Respeitá-las ye la única cundiçon de lhibardade deste blogue, que ten proua de ser un blogue lhibre i de respeito pula lhibardade. Mas esta nun puode ir contra aqueilhas regras. Se alguien nun stubir d'acuordo, ende solo le queda un camino, que ye l de criar l sou próprio blogue [sei de l que falo puis you própio tengo bários blogues adonde scribo l que me dá la gana].

La regra que mais ten stado an risco de biolaçon ye la regra 4.ª i apagarei todas las mensaiges que séian contra eilha, cumo stá prebisto. Assi fiç hoije i cuntinarei a fazer deiqui palantre, puis ye miu deber mantener l respeito pulas regras aceites por todos. Çcutir eideias, todas las eideias i de modo fuorte, mas siempre respeitar las pessonas.

Se assi nun fur, este blogue stará a ser çtruído i nun durará muito tiempo. Por esso le pido a todos que eibíten este tipo de anterbençones que, anque neçairas, son siempre zagradables.


-------------------------


L testo de 13/08/2008 era l seguinte:


Quando este blogue ampeçou, aperpus trés regras a respeitar. Beio que ye neçairo acrecentá-le ua 4ª.

Quando ampecemos l blogue, nun fui possible poner estas regras a cunsulta de todo mundo. Eiqui quédan a cunsulta de todas/os, podendo dar-se eideias de outras regras ou de modeficaçones nestas que se aperpónen. Las regras ténen que ser poucas i claras. Béngan, anton las buossas oupeniones, nien que seia solo para dezir que stais de acordo. Assi todos quedaremos mais cuncientes.

Spero que este blogue cuntine a dar froles cada beç mais bistosas i cheirosas, que hónren la nuossa lhéngua mirandesa i cada ua/un de nós.



Regras a respeitar:

1ª screbir solo an mirandés, cunsante la Cumbençon de la Lhéngua i sue 1ª Adenda;
2ª respeitar la lhéngua i la cultura mirandesas;
3ª ser a fabor de todas las pessonas, nun indo por caminos de racismo i outras neguilhas aparecidas, cuntrairas a la houmanidade;
4ª çcutir eideias i nunca çcutir ou atacar pessonas.




Procedimentos:

- quien nun respeitar estas regras berá ls sous testos apagados;
- se alguien se sentir oufendida/o, debe de falar cul admenistrador de l blogue antes de fazer algo i star abierta/o a resolber l causo a bien.



Declaraçon d'amor





Se you podisse pedir algue special a San Balentin - i yá agora aprbeitando bien l tiempo, a todos ls outros Santos que alhá bien de riba de las nubrezicas, míran pul amor - pedirie que te mantubisses eternamente al miu lhado "frolesmirandesas"

Digo esto porque para alhá de seres un blogue que a la par de l site “www.nialdelaboubielha.org" marabilhoso, siempre atento, guapo i carinhoso, sós un sítio cheno de bida que me fai siempre bien als sentidos.

Nunca ancuntrei an ti ua puntica que fusse d'eirritaçon para cumigo nien cun naide, sós un poço de pacéncia, mas antento, siempre la tua buona antençon de recebir quien trabalha i lhutar para que la nuossa scrita seia cada beç mais scorreita an cunfurme cula Cumbénçon.

Sós cumo ua cumbersada (namorada) mui special, puis tenes siempre atençon para comigo i perdonas siempre la mie pequenheç. Tenendo de ti siempre ua palabrica de cunfuorto i animo, i esso l mais de las bezes ye l bastante para an ti deixar las mies preocupaçones i anseios.

Al lhargo deste redadeiros anhos, ajudeste a dantender la mie eisisténcia, a ser mais feliç neste mundo de la scrita i de poder dezir na mie lhéngua mai l quanto me bai n’alma.

Por esso ye que you pido a San Balantin que steias siempre al miu lhado, puis la tua persença ye ua garantie de felcidade.

Quanto you gustarie de tener mais tiempo para retribuir essa tua bundade i dedicaçon, cun todas las minhas fuorças, cun to l'einergie de l muito que te quiero.

(porqui me quedo senó las lhágrimas tamien bénen a la cumbersa)

Un abraço deste que muito te quier

13/02/11

Sonidos de l siléncio

Nubre sien aire
L sentir de l bater de l coraçon
I de l resfolgar.
Gota de auga que se sgúbia
I que me molha ls senos znudos.
Ls castelhanos de l lhume a almiar
L chano adonde suspiro
Las fuolhas que biras i rebiras
I tornas a rebirar
De l lhibro que sabes de cor
Çfolhar.
L ribeiro adonde te banhas
Çpido de cambraias
Manos albelidosas
Amerosas.
Ls castelhanos almiando
Calcendo
I l ribeiro znougando
Bulhiçioso
Ne l mar.

2-La quemunidade Zeníziense (na cuntinidade)

Cumo yá dixe na crónica (1) que screbi subre la comemoraçon de la fiesta de Nuossa Senhora de las Candeias (“2 de Febreiro”) pula quemunidade Zeníziense a bibir an Lisboua i alredores, un de ls puontos altos era la Missa, mas l almuorço/cumbíbio nun le queda atrás.

Dambos a dous ténden a cumpletar-se, porque naide bibe só alimentando l’alma cumo tamien naide bibe solo quemendo repastos, nun somos capaç d’apartar estes dous cachicos de tiempo, siempre cuidemos que eilhes se cumplétan i anquanto assi fur i l’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) todo fará para ls pormober.

I fui cun buono i farto almuorço que la quemunidade Zeniziense, apuis de salir de la missa cuntinou la fiesta, l restourante era bien acunchegado, maneirico cumo se quier nestes dies adonde queremos star bien uns a pie de ls outros, nun stantico todos ls festeiros acupórun lhugar a pie de las mesas i dando un muordo eiqui outro eilhi, íban sien dar por eilha metendo la cumbersa al carreiro, las purmeiras son cumo siempre las nuobas mais recientes, mas bien debrebe demúdan, porque las suidades son muitas i la gana de poner an die todo aqueilho que fui atamado zde l redadeiro ancuonto ten ganas de salir . Anton, ye un ancanto ber to l mundo ambersando i sunrindo, porque la sastisfaçon de eiqui star fai cunque cada un de nós se deixe lhebar para todo un tiempo dantes i para cuontas que mos son mui queridas.

Armanados neste sentimiento, la nuossa quemunidade Zeniziense acredita que son estes almuorços/cumbíbios fincones ne l zerto para onde la zoumanizaçon mos quier ampurrar, cada un de nós cumo eilemiento percisa deste coletibo para s’abrir, poner las eideias an die, comunicar i dar lhargas a la sue eimaginaçon, nun se deixar bencir pul’oupresson que la sociadade an geral mos pon cumo carga anriba to ls dies.

La nuossa quemunidade, atrabeç de l’Associaçon CR Nia de la Boubielha ten stado siempre d’atalaia al sentimiento de to ls Zenízienses, sous familiares i amigos, i porque sabe que alhá bien ne l fundo de cada un inda bie muita tradiçon i questumes, nun quier nien deixará de pormober estes ancuontros cumo meio de lhigaçon a esses balores, para que nun çcámben ne l çconhecimiento i andefrença.

La quemunidade, tal cumo ye hoije i siempre fui, nun quier ser defrente de la muitas que porqui todos ls dies bemos fazendo un trabalho amportante, quier si ser un sítio, ua jinela un puonto de referéncia adonde todos téngan la possiblidade de partilhar, recebir i dar. Somos pessonas cun preocupaçones ne l die de mananha cumo quemunidade i cuntinidade, porque las geraçones mais nuobas d’alhá nun stan tan motibadas, i ls recendidos por outras quemunidades d’amigos stan spargidos, cumo ye natural, nun hai que tener arrecelo, tamien nun ye çcunsulo para naide, hai si que fazer bien l que a nós i agora mos bai ne l coraçon i n'alma.

Gustamos de dar l nuosso melhor, anton tenemos que l cuntinar a fazer, até porque nun mos perdonariemos a nós mesmos se nun l fazíssemos, porque amamos la nuossa quemunidade.

L’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) atrabeç de ls sous uorganos i associados sabe que l die que zaparcir, cun eilha zaparece todo un saber coletibo, zaparécen ls jogos tradiçionales, ls almuorços/cumbíbios, ls ajuntouros cumo manantial de refuorço d’amizades i partilha d’afetos, la possiblidade de reforçar lhaços, l cuntato houmano.

Naide ganhará, nun ganha la cultura, nun ganha la lhéngua nun gánhan las pessonas.Porque ye para eilhas i só para eilhas que las Associaçones ténen que trabalhar.

12/02/11

Yá faç agora uns anhos

(an francés... i depuis an mirandés)

Il y a maintenant quelques années
que j’ai l’impression de voyager
un peu à travers moi-même.
Ce voyage est sinueux, curieux,
mais nécessaire.
Est-ce un voyage de retour
ou au contraire d’éloignement,
d’allers et de retours constants
mais trop rares et insuffisants ?

Je voudrais un jour croire…

Mais voilà que mon poème s’interrompt.
Il reste comme suspendu
à la branche d’un arbre
comme pour écouter les oiseaux chanter…
ou écouter simplement
le bruit que fait le vent.

Yá faç agora uns anhos
que tengo l’ampresson de biajar
un pouco atrabés de mi própia.
Esta biaige ye sinuosa, stranha,
mas neçaira.
Será ua biaige de buolta
ó pul cuntrairo d'afastamiento,
d'idas i buoltas cunstantes
mas mui ralas i ansuficientes?

Querie un die acraditar…

Mas ye agora que l miu poema pára
i queda cumo colgado
ne l galho dua arble
cumo para oubir ls páixaros a cantar…
ó oubir simpresmente
l rugido que faç l biento.

SEMANTEIRA DE SPRANÇA






Sumiei pu la bida a fuora
Ua semanteira de sprança
Que fuorun nacendo als poucos
Uas yerbas de cunfiança


D´alguas dessas yerbas cuolhi
Ls mius melhores balores
Muitas, i muitas amizades
I tamien alguns amores


Amores que depuis de naceren
Bolbírun a zaparecer
Deixando ne l sou lhugar
Zilusones a baler.


Las amizades quedórun
Para me acumpanhar
Tantando a todo l custo
Ancuntrar adonde s´agarrar.


Agarrórun-se eiqui i eilhi
Para me fazer cumpanha
Mas a las bezes me deixában
Ua amargura tamanha.


Ls amores ban i bénen
Cunsante la oucasion
De cada beç que se ban
Ben anton outra eiluson.


Essa anda siempre porende
Bibindo las sues baidades
Ne l meio d´alguas tristezas
Bai bibindo alguas felicidades


Mas las felicidades
Só atuan de cumbeniéncia
Por isso para las aturar
Hai que tener muita pacéncia


Sien pacéncias nun hai nada
Nas semanteiras sumiadas
I ben la senhora mimória
Para todas séren lhembradas.


José António Esteves
çculpai alhá ancuntrei este retratico.
I pensei que l queriedes ber. Oubrigado pula pacéncia.

Adonde te cuntemple





Tengo sede de ti, mar
I quanto más te bebo
Más la sede crece
Quanto más te cuntemplo
Más me detengo a mirar.

Tamien ua fome
Para que nun hai quemida
Ye un delor que nun alebia
Ye ua soudade an crecendo
Tamanha, nacendo
Nun simpres birar.

Quando me morrir
Quiero ir
Para adonde te cuntemple,
Mar!


11/02/11

1-Quemunidade Zeníziense (ounidos cumo siempre)

Hai muito anhos a esta parte, que la quemunidade Zeníziense a bibir an Lisboua i alredores, ne l die de Nuossa Senhora de las Candeias ( 2 de Febreiro), atrabeç de l’Associaçon Cultural i Recreativa Nial de la boubielha lhieba a eifeito muita atebidade Cultural, religiosa i associatiba.

Un de ls puntos altos desses dies ten sido l momiento anque todos mos ancuntramos ne l adro de l’Eigreija, que este anho fui mais ua beç n’Eigreija de Bal figueira-Sobreda da Caparica.

Este momiento i todo l que se sigue, ye bien rebelatibo de l’eidentidade de la nuossa quemunidade, se alguas dúbedas habisse eiqui éran lhou spantadas, somos ua quemunidade d’afectos i de fé i percuramos nas nuossasa raízes religiosas i ajuntouros alimiento de spráncia para fazermos la nuossa caminada.

Sendo nós homes i mulhieres de fé, i sabendo que la nuossa passaige por este mundo ye solo un assopro, tenemos feito deste momiento i nesta hora solene l reconhecimiento de nunca squecer ls nuossos armanos, parientes cunterráneos i amigos que yá mos deixórun. Na nuossa lhembráçia i mimória ls tenemos, eibocaremos ls buonos eisemplos i ls ansinamiento que mos deixórun na bida para assi cuntinar ounidos i armanados.

Tenemos puosto bien an eibidéncia tradiçones i renobado questumes que son de l agrado de todos, la missa i las lheituras an mirandés, lhéngua falada pula maiorie i dantendida por todos ten sido un eisemplo, porque tamien l cura António Morais (de Bilachana) ye un falante i an todo ten acarinado esta quemunidade.

Nunca será de mais dezi-lo, lhoubado i reconhecido debe ser l sfuorço de todos aqueilhes que trabálhan, ansaiando ls cánticos, fázen las lheituras i ls que nun se póupan an cuntatos para que todo nessa hora cuorra bien, an special la Direcion de l’Associaçon atrabeç de l sou persidente.

Naide bibe de parabienes, eilhes nun angórdan, mas nun fai mal dar-se-los a toda la quemunidade Zeníziense, que nun squece ls sous nien bai a squecer nunca la lhuç que ls alhumbra.

10/02/11

Saberes i Sabores - paladares de la Lhéngua



L home de la gaita ampeça hooooooooooo, refunfeinha ls purmeiros sonidos, agarra ls mirares de todo mundo sparbado pulas barraquitas alredror de l Pabilhon. L home de la caixa çprende las danças debagarico, apuis entra l home de l bombo. Debagarico marca l cumpasso sien ferir la piel de l bombo, mas apuis bai çcarregando sue batida i l grupo fai ua antrada triunfal. A modo gaiteiros i tocadores porfissionales que por ende s’amóstran.... solo falta l sonido para nun pensardes que stou a dezir algua mintira, mas pula cierta bai a haber nuobas atuaçones i apuis bereis.
Cumo eiqui fui anunciado, die 6, la lhéngua mirandesa amostrou-se ne l Centro Cultural e Recreativo do Alto do Moinho-Corroios.
La lhéngua mirandesa staba cun cumpanha. Podeis ber pula mesa: l scritor, poeta i músico, Manuel Fernandes ancantou la plateia cun sous cantares; Maria Amália, cantou fado i dixo un poema de l sou lhibro; Amadeu Ferreira, scusa de apresentaçones; l’apersentadora, Madalena, que stubo mui bien; apuis las nuossas scritoras mirandesas, Bina i Delaide i la scritora Maria Celeste Torres.
Amadeu, mais ua beç prendou-mos i prendiu-mos cun sue anterbençon. Foi falando de la lhéngua mirandesa, sou anquadramiento stórico i cumo se mantubo até hoije. Ua lhéngua ye l’eidentidade de un puobo i mesmo que seia scamugida, la giente, l pobo, consigue dezir: eiqui stamos, tenemos proua de tener ua pátria i dues lhénguas i ua nun se anraiba cula outra. Las dues son armanas i bíben mui bien ua cun la outra.
Moçambique stubo persente i cantou Angola. A talho de fouce, Amadeu falou de l pintor Moçambicano, Malangatana. Eiqui queda l retrato de la tie, chamada Olga.
Adelaide dixo poemas de sou lhibrico; Fonso Rouxo, poeta popular mirandés, fui dezido cun boç bien timbrada por Bina Cangueiro. Camões, na boç de Amadeu Ferreira, dou-se a conhecer na lhéngua mirandesa.
A cerrar, nuoba actuaçon de ls tocadores. Quedai cun ls sous nomes que inda habeis de oubir falar muito deilhes: gaiteiro - José Galvão; Caixa - Armando Cangueiro; Bombo - Amadeu Ferreira.
Fui la grandura de saberes i sabores que stubírun persentes, que s’acunchegórun i l Clube Receativo do Alto do Moinho stá de parabines por mais esta einiciatiba.






L Fantástico Mundo de Amável Antão

.
.

L Museu de Lamego einougurou la sposiçon "O Fantástico Mundo de Amável Antão".
Amável Antão, artesano de la cidade de Bergáncia [natural de Zenízio], assistente-técnico de l Museu Abade de Baçal, ten benido a ajuntar sposiçones i prémios zde 2005, sendo hoije coincido i recoincido cumo un ardeiro i cuntinador de la grande tradiçon de ls artersanos de Trás ls Montes i Alto Douro.
Nun folheto que se fizo para ua sposiçon que el fizo an 2009, Georgina Pessoa scribe l seguinte: "De ls bielhos tuoros yá carunchosos i çformes, nácen figuras stranhas cun grandes poçacos ne ls uolhos arrincados i grandes bocas que amóstran, a modo arremedo, la lhéngua ou ls dientes. Seres eimaginairos, cun bárias cabeças ou chenos de queluobras i lhagartos, mui bien reambentados i talhados pula sensebilidade i mestrie de l artesano".
Para quien quejir ler ne l sítio de l Anstituto de ls Museus, baia

- O Fantástico Mundo de Amável Antão

.
.

08/02/11

Blogue Ls Mius Cachicos


Hai alguns dies Manuol Bandarra puso outra beç an lhinha l sou blogue LS MIUS CACHICOS, adonde bai ponendo las sues ougarielhas.
Cumo possiblemente naide se dou de cuonta, eiqui stou a chamar l'atencion pa la obra de l mais grande pintor mirandés [claro que sou suspeito i tendencioso, mas nien por esso deixa de ser berdade!].

Bá, ide a lhá a ber, eiqui, que tamien yá puli anda Fonso Roixo que deixará las sues quadras quando le dir la gana, anque bien saba que ua eimaige bal mais que mil palabras.







La fuorça de las tradiçones (2 de Febreiro de 2011)




Quaije siempre quando mos botamos a falar, i essa cumbersa arresbala pa l tiempo que bibimos, l tiempo d’agora, ye quaije cierto oubirmos ou dezirmos que agora ls tiempos yá nun son l que éran.

Ye todo un rosairo de lhamúrias. Porque las cousas ambelhecírun, murchórun, fúrun squecidas, nun se fáien cula mesma garra i bigor, porque muita giente demudou ls sous questumes, nun stá para las cousas dantes cumo stában ls nuossos pais ou abós.

Algua cousa puode ser berdade, se assi nun fusse mal de nós todos, puis quien quier que las cousas séian cumo éran a cinquenta ou sessenta anhos datrás, quando la lhuç era ua meia dúzia de bumbilhas lhigadas a un motor a gaç çpinduradas de dous pinos spetados ne l chano ne l terreiro de las fiestas a la Capielha an Zenízio?

Houbo demudas i fúrun muitas i muitas deilhas bien fuortes, mas hai outras que benga l tiempo que benga nada las ten feito demudar para pior.

Antes pul cuntrário, cumo l sprito solidairo que stá andentro de nós, la mimória i respeito que tenemos subre to ls nuossos parientes, amigos i cunterráneos que yá mos deixórun, esse nun demudou era assi dantes i cuntina a ser, la amizade i cumpanheirismo que sentimos uns puls outros, stubo mais ua beç bien eibidente na comemoraçon que l’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) pormobiu als sous associados na region de Lisboua i alredores, ne l die 6 de Febreiro (onte).

Tamien nun demudou, la cuntinidade de la tradiçon de la celebraçon de la fiesta de Nuossa Senhora de las Candeias, tamien conhecida pul “2 de Febreiro”.

Cun ajuntouro de to l mundo que se çponebliza a cumparecer, arrimado a meidie ne l adro de l’Eigreija, houbo ua missa dezida an mirandés pul cura António Morais, natural de Bilachana (na paróquia de Bal Figueira), seguindo apuis para un almuorço adonde nada faltou, ancerrou-se l cumbíbio al çponer de l sol, cun to la giente sastisfeita i alegre por reber amigos, trocar eideias, cumbersas i lhonas, alguas deilhas sustenidas por bias de l tiempo que mos bai faltando.

Se todo este ambuolbimiento fui defrente d’antigamento puode ser berdade mas nun mos podemos squecer que nun ye esso que cunta, l que cunta ye que la fuorça de la tradiçon se mantén, que ls Zenízienses somos capazes de mantener ua tradiçon que naide sabe cumo ampeçon, que inda nun fui este anho que para nós que stamos arredados de la nuossa aldé se muorriu, que mais ua beç ende stubimos alegres i cuntentos.

Podemos tener cobradeiros de cabeças se un die, quien sabe se bien acerca yá nun hai naide que dé cuntinaçon, porque hai pouca motibaçon pul lhado de las geraçones mais nuobas, mas hoije passado que ye un die podemos dezir al mundo que la Fiesta de Nuossa Senhora de las Candeias (2 de Febreiro) fui un eisito.

Nun ancuntrei naide que beni-se zcaçuado, you pul miu lhado, fui ua de las melhores, mesmo que a eilha muitos cunterráneos téngan faltado, mas digo-bos-lo eilhes an pensamiento stubírun cumigo. Cumo stubírun todos ls mius armanos, parientes, cunterráneos i cunterráneas, amigos i amigas de la tierra de Zenízio, que passórun l sábado datrás an fiesta i spargidos pul mundo.

Que Nuossa Senhora de las candeias seia la lhuç de la spráncia para que nunca falte fuorça a las gientes de Zenízio para lhebar por alantre estes balorosos cumbíbios.

Quando assi yé, fortalécen-se las amizades, zanferruja-se la lhéngua, fala-se mirandés, trócan-se i benden-se lhibros.

Biba l'Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) , biba Zenízio



=Ambora tamien publicada an http://www.nialdelaboubielha.org

07/02/11

Ler Mais Ler Melhor Ls Lusíadas







Hoije yá todo l mundo pode ber l bídio.
L die que dei l'ambora nun consegui.

La Fiesta de la Senhora de las Candeias






La Missa

Mais ua beç ls Zenizienses, sous decendientes i amigos a bibir an Lisboua i alredores stubírun ne l die 6 de Febreiro de 2011, armanados ne l sprito de pertença, de ounion, de partilha i amisade a comemorar la fiesta de la Senhora de las Candeias. Este die cuntina a ser pa ls Zenizienses l retornar a las ouriges i a lhembrar l die de fiesta na aldé que siempre acontecie ne l die dous de Febreiro. Nesta fiesta nun faltaba l grande lhume de cepos apanhados culs carros de bacas pul mordomo i pula mocidade que fazie l ancanto de ls garotos i calcie nuobos i bielhos. Hoije esse lhume an Zenízio cuntina a ser grande i ls cepos inda son apanhados pul mordomo i pula mocidade, mas culs tratores.
Astanho i cumo tamien yá ben sendo aquestumado alguas de las pessonas, ampeçórun a chegar a l’ Eigreija Paroquial de Bal Figueira, arrimado al meidie i, quando yá habie un bun juntouro, chegou Isabel Serras cul sou tiu pa l redadeiro ansaio de ls cânticos. Anquanto ls ansaios decorrien fúrun chegando las restrantes pessonas i al meidie i meia alhá stában arrimado a sessenta pessonas para assistir a la celebraçon de la missa pul Sr. Padre i amigo António Morais, natural de Bila Chana de la Freixenosa.
La missa an memória de todos ls que yá mos deixórun fui dezida an mirandés pul sr. Padre António, assi cumo las lheituras. Ls cânticos fúrun cantados an pertués i an mirandés, acompanhados a la biola por Isabel Serras i Carlos Vaqueiro. Na sue prática l sr. Padre António Morais, çtacou mais ua beç l’ amportança de la lhéngua mirandesa que la maiorie de nós daprandiu an pequeinhos i que cuntina a ser la grande lhigaçon desta quemunidade eiqui persente, que fai cun que las lheituras, l Eibangeilho i alguas cantigas séian an mirandés.
An seguida falou de la grande amportança dada als Santos i a Nuossa Senhora pula Eigreija, comemorando ls sous dies cun fiestas an todas las aldés, an çfabor de Jasus i, perguntaba-se porque serie que Jasus nun tenie tamien la sue fiesta an todas las tierras cumo ténen ls Santos

L Almuorço

La parte spritual cuntina a ser amportante pa la maiorie de ls Zenizienses i amigos, mas cumo las pessonas son un todo, nun quedarien cumpletas se nun tubíssen an die de fiesta un buono almuorço i l cumbíbio culs amigos.
Assi, apuis de la missa la fiesta cuntinou ne l restaurante na Quinta de l’ Adega na Sobreda. Chegadas al restaurante las pessonas fúrun antrando i ancuntrórun ua sala bien agradáble cun mesas bien ampinponadas. Apuis santórun-se i ampeçórun a saborear las antradas i a cumbersar. Estas cumbersas depriessa lhebórun muitos de ls persentes a lhembrar cuntas i stórias passadas quando eran pequeinhos ou yá moços.
L almuorço cuntinou culs ampregados a serbir un buono bacalhau a la tibuorna seguido de lhombo de cochino cun ananaç i todo isto acumpanhado cun un bun bino, sangrie, sumo i auga. Cumo an die de fiesta nun hai priessas l almuorço fui demorado i quando las pessonas se lhebantórun para ir a las subremesas, que stában nua mesa bien cumpuosta cun muita culidade de fruta i doces, yá passaba de las trés i meia de la tarde. Apuis fui serbido l café i arrimaba-se la hora de passar a la parte Cutural i a L’ Assemblé Giral.

La Dibulgaçon de Lhibros i L’ Assemblé Giral

Anquanto ls associados de l Nial de la Boubielha, cumprien l sou deber pagando l almuorço i ponendo las cuotas an die, fui-se fazendo la dibulgaçon de ls lhibros screbidos an mirandés puls associados Alcina Pires, Adelaide Monteiro i Faustino Antão. Muitos fúrun ls associados que passórun pula mesa para poder çfolhar ls lhibros i algues acabórun puls mercar.
L tiempo fui passando i la hora de l’ Assemblé Giral de l Nial de la Boubielha depriessa chegou. Assi, l persidende de La Mesa de L’ Assemblé Giral, Francisco Domingues, apuis de saludar L’ Assemblé, pediu un minuto de silenço an houmenaije de ls associados que yá mos deixórun.
Passado l minuto de silenço dou-se einício als trabalhos, ampeçando pul purmeiro punto de l’ orde de trabalhos, adonde apuis de algues sclarecimientos dados por Basílio João, de la Direçon fúrun aprobados por ounamidade l relatório i cuntas de l anho de 2010 bien cumo l parcer dado pul Cunseilho Fiscal. Antrou-se apuis ne l punto dous de l’ orde trabalhos cun la çcuçon de la Perpuosta de Atbidades, apersentado pula direçon, bien cumo l sou orçamiento pa l anho de 2011. Apuis de alguas anterbençones de associados i de algues sclarecimientos dados pula direçon la Perpuosta de Atibidades i l ourçamiento pa l anho de 2011 fúrun aprobados por ounamidade.
Passou-se al punto trés de l’ orde de trabalhos, adonde fúrun çcutidos algues assuntos d’ antresse pa l’Associaçon, i adonde algues associados fazírun anterbençones ne l sentido de se fazer ua reflexon subre las causas que teneran afastado muitos associados de ls ancuontros/cumbíbios ourganizados pul Nial de la Boubielha i tamien pula pouca participaçon de ls mais jobes ne ls mesmos ancuontros.
Este ye un assunto que nun ye nuobo i ten que lhebar cada un de nós i an special la Direçon de l Nial de la Boibielha a ancuntrar soluçones pa l porblema.

Stá de parabienes l’ direçon de l Nial de la Boubielha, assi cumo ls outros uorganos sociales por mais este die de fiesta i, tamien todos ls Zenizienses i amigos que stubírun persentes i, que dun ou doutro modo dórun l sou cuntributo para ajudar a fazer esta fiesta.

Un bien haia al Sr. Padre i amigo António Morais, por mais ua beç tener celebrado la missa i haber stado antre nós neste die de fiesta que tamien yá ye sou. À Isabel Serras, pula sue çponiblidade para ansair i cantar las cantigas, neste die de fiesta tan amportante pa ls Zenizienses.

Francisco Domingues

06/02/11

« ISOLAT » ?!!


Fizo bien, José Almendra, de dar l’ambora subre la cunferéncia (i probablemente tamien palestra) que se realizou na Gulbenkian, an Paris, nesta quinta, die 3 de Febreiro; ambora que a mi por eisemplo solo me chegou agora (Anque biba an França, Paris para mi queda a uns 800 kms i nien todos ls eimigrantes i lusodecendientes bíben na capital), mas un comentairo puode ser neçairo sabendo que l lhibro yá l tengo an casa zde yá algun tiempo; un lhibro que cunstitui sien dúbeda ningua un studo amportante i oureginal, neçairo i útele para studiosos i ounibersitairos que sáben tamien ler an francés.
Assi i todo, na apersentaçon dessa palestra que cada un inda puode ler na agenda que aparece ne l site de la Gulbenkian an Paris,
http://www.gulbenkian-paris.org/fr/le_portugal_bilingue , nun deixa de chamar l’atençon ua palabra que a mi, para bos dezir la berdade, me chocou eimediatamente: la palabra « isolat »...

Aqui bai la traduçon dessa apersentaçon :

[ L Pertual bilingue
Stória i dreitos políticos dua minoridade lhenguística: la comunidade mirandesa

An 1998, Pertual recunheciu oufecialmente que tenie dentro de las sues frunteiras ua minoridade linguística ne l sou território. Michel Cahen sboça la stória desse isolat astur-lheonés an tierra lusitana, la « Tierra de Miranda », i amostra porque ye que essa minoridade lhenguística nun se tornou ua minoridade nacional.

Cun
Michel Cahen: pesquisador CNRS (Centre National de la Recherche Scientifique : Centro Nacional de la Pesquisa Científica) ne l Centro de Studo d’África Negra de Ciéncias Políticas de Bordéus, storiador de la quelonizaçon pertuesa cuntemporánea i de la lusofonie

José Meirinhos: porsor ne l departamiento de filosofie de la faculdade de Lhetras de l'Ounibersidade de l Porto, fundador de l Centro de Studos Mirandeses

Maria Benedita Basto: "mestre de cunferéncias" an cebilizaçon de ls Países de Lhéngua Pertuesa na Ounibersidade de Paris-Sorbonne, Paris IV ]

Nun deixa por acaso de ser surprendente, nessa apersentaçon, l amprego de la palabra « isolat » (que you até deixei an francés de perpósito tal i qual cumo quando an pertués se usa la palabra « habitat » por eisemplo, tamien francesa). Purmeiro porque nun s’outeliza de forma corriente « isolat » ne l die a die (al cuntrairo de la palabra « habitat », essa mui frequente ). Pertence la palabra « isolat » a un bocabulairo científico usado puls bistos an lhenguística cumo tamien an biologie ; neste caso sirbe la palabra para designar, cumo stá splicado ne ls dicionairos Le Robert que son dicionairos de refréncia : « material cunseguido a partir de ourganismos bibos çtinado a ser eizaminado »…

Todo lhieba a pensar que fui l próprio outor de l lhibro, Michel CAHEN, quien aceitou que aparecisse essa palabra cula antençon de dar bien a antender que l sou trabalho ten un carátele científico i por esso mesmo: sério, oubjetibo i de grande credibelidade.

Nun ye esso que a mi me choca, na realidade. Stou cumbencida que tamien hai que proceder dessa maneira ; dende todo l antresse que puoden tener todos ls trabalhos que puoden ser feitos cumo esse por pessonas que procúran saber i splicar la situaçon i la stória dua lhéngua a partir de leituras, cumbersas, reflexones, análizes, (tamien eilhas sérias i credibles, l que un puode sperar!) cumo parece haber sido l caso, pul menos para pessonas cumo you que sáben qu'inda ténen pula cierta muito que daprender mas que gústan i que quieren cuntinar a daprender...

Mas un queda antretanto perplexo quando se ten an cunta que la palabra « isolat » nun ten solo esse sentido que le dan ls biólogos i a que you me referi purmeiro a tal punto que nun ye essa até la purmeira definiçon que le dan ls dicionairos. I l que splícan ou sugíren afinal de cuontas i an purmeiro lhugar ls dicionairos , sabendo que la palabra ampeçou a aparecer an francés puls bistos por buolta de 1947 (ed. 2011, de l Petit Robert, p. 1375) ?

Designa tamien i an purmeiro lhugar afinal essa palabra de carátele científico cumo yá cheguei a dezir i cumo stá splicado antre outros nesse mesmo dicionairo: « Un grupo étnico isolado ; un grupo de seres isolados ; i mais precisamente an lhinguística : ua lhéngua isolada dentro dua familha de lhénguas que nun puode star ligada a outras lhénguas nua sub-familha »

I ye precisamente por bies destas purmeiras definiçones (purmeiras porque aparécen antes daqueilha que ten a ber cula biologie) que l amprego desta palabra referindo-se al caso de l Mirandés puode dar bien que pensar, nun bos parece ?! Nós ls Mirandeses cunstituiriemos anton un grupo étnico isolado, un grupo de seres isolados i la nuossa lhéngua tamien serie ua lhéngua eilha tamien isolada ?

Talbeç fusse berdade se bibíssemos cumo ciertas tribus de índios que inda ne l século passado ou inda nun hai muito fúrun ancuntradas na floresta amazónica i de que naide até anton tenie cunhecimento porque nunca habien antrado an cuntato cun outras tribus ou formas de cebelizaçon…

Mas nós ls Mirandeses, nós tamien, nós que falamos Mirandés ou ls nuossos abós i antepassados, cunstituiriemos, tal i qual ciertas tribus de Índios de l’Amazónia, aqueilho que alguns specialistas mui cientificamente cháman anton : un « isolat »?! !!

Francamente! Podemos achar modestamente i cun todo l respeito que nun somos cumo eilhes grandes specialistas, an sociolhenguística por eisemplo, mas tamien nun somos assi tan ancultos al punto de nun cunsiderar que la palabra ye pula cierta totalmente eisagerada i até bien chocante! L que puode cientificamente, pregunto you anton, justeficar que seiamos cunsiderados, nós ls Mirandeses, un GRUPO ISOLADO, cumo la palabra deixa suponer que quérgamos ou nó ? Tenerie sido bien melhor que se falasse por eisemplo de "enclave originale", designaçon conotada de maneira bien mais posetiba i que ye até usada ne l lhibro de Michel Cahen.
Na realidade i sabemos que tenemos rezon porque ye assi que las cousas son apersentadas até ne l lhibro desse storiador : nun somos i tamien nunca fumos un grupo isolado de forma ningua i se l fumos por bezes nua cierta medida (mas nua cierta medida ounicamente), nun hai que eisagerar! Las tierras de Miranda siempre fúrun i zde siempre na Stória, cumo tamien siempre acunteciu an Pertual anteiro, an toda la Península Eibérica i até an toda la Ouropa i zde siempre: tierras de passaige i de mobimientos quaije cuntínuos de populaçones, tierras an que nunca deixou de haber dua maneira ou doutra cuntatos cul resto de l mundo ; cuntatos menos antensos que noutras tierras i regiones de l mundo ? Si, talbeç, inda que an ciertas regiones até de l’Ouropa tamien se puode dezir que houbo inda menos mobimientos de populaçones que nas nuossas tierras de Miranda; stou a pensar an ciertas zonas muntanhosas adonde las comunicaçones éran inda mais defíceles pula cierta acumparado cul relebo an grande parte praino afinal de las tierras de Miranda. Até se le dá l nome de Praino percisamiente a las tierras de Miranda. Cumo ye que un praino poderie mantener ls Mirandeses isolados? Ye purfeitamiente ampossible!


Spero por cunseguinte que ua de las cousas que fúrun debatidas nessa palestra tenga sido precisamente l’amprego mui surprendente mas tamien algo conotado negatibamente, stou cumbencida anfeliçmente, dessa palabra "isolat" afinal nó mui ouportuna ; cumo até (Quien sabe ?) de la palabra « minoridade » mas de maneira menos flagrante assi i todo que ne l caso dessa tal palabra « isolat »…

Muitas cousas que merécen pula cierta alguas splicaçones... i talbeç mais inda para pessonas cumo nós decididas a falar quaije diariamente la lhéngua mirandesa i a guardar siempre esse cuntato mesmo que steiamos spalhados por esse paíç fuora ou mesmo por esse mundo fuora, mas eissencialmente por rezones socio-eiconómicas cumo acuntece, penso, cun muitos de nós, hoije an die; será esso tamien neçairo dezir-lo ? Ye que para que ua palestra cumo essa tenga sentido berdadeiramiente ten que se dar boç tamien a pessonas amplicadas nun processo de balorizaçon cumo penso que ye l nuosso caso. Senó l que ye que se pretende ? Tornar a dezir ciertas asneiras que por bezes fúrun ditas ne l passado (inda nun hai muito tiempo) cun muita andiferença, eignoráncia ou até un cierto çprezo: que la lhéngua mirandesa staba an bias de stinçon ?! La proba que esso nun ye berdade i que s’anganhórun esses que puoden hoije ser cunsiderados até cumo páixaros de malo agouro (i nun hai que tener miedo de l dezir) ye que inda stamos bibos, nós ls hardeiros desta nuossa lhéngua, cun la firme antençon de cuntinar a falá-la, a gustar deilha i a mantené-la siempre biba i respeitada; i penso que nun starei errada se dezir que ye esso l que nós cunseguimos fazer, mas claro: siempre na medida de las nuossas possibelidades !
Ye fundamental por cunseguinte que erros que fúrun cometidos ne l passado nun se repítan i ye l nuosso deber starmos siempre atentos i nun deixar de mos manifestar a cada beç que tenemos l’ampresson que nien todo fui ou inda nun ye bien pensado cumo deberie de ser para que la nuossa Lhéngua seia recunhecida tal cumo eilha merece i cumo nós tamien merecemos, nós ls Mirandeses !

05/02/11

DEBATE SOBRE A LÍNGUA MIRANDESA EM PARIS

.
MIRANDÉS
.
.
La Fundaçon Gulbenkian lebou a cabo, ne l passado die 3, un antressante debate an torno de la lhéngua mirandesa. L Mirandés ye ua lhéngua (de raíç ásturo-leonesa) falada an árias de ls cunceilhos de Miranda de l Douro i de Bumioso, por alguns miles de pessonas. Durante muitos anhos, nun tubo forma scrita, sendo un modo de spresson nas famílhias i antre cidadanos de l meio rural.
L'outor dun libro subre l tema, publicado an Fráncia, "Le Pertual bilingue", Michel Cahen, acumpanhado puls porsores José Meirinhos i Maria Benedita Basto, fizo ua apersentaçon subre las peculiaridades daqueilha que ye la segunda lhéngua oufecial de Pertual, de ls riscos que la sue subrebibéncia cuorre i de ls sfuorços que ténen sido feitos pa la promober, cumo un fator d'ourgulhosa singularidade dua micro-region. Antre outros aspetos, fui curjidoso ber sublinhado pul porsor José Meirinhos l fato de l Mirandés nunca tener sido oubjeto de "apropiaçon" política ó regionalista, situaçon mui quemun an lhénguas minoritárias.
Nun deixa de ser de çtacar qu'alguas dezenas de pessonas se téngan mobelizado, ne l final de tarde, an Paris, para se zlocáren a la Gulbenkian, para assistíren a este debate. Antre essas pessonas cuntaba-se, hai que dizir-lo, l'ambaixador de Pertual, que ye tan strasmuntano cumo l própio Mirandés.

http://duas-ou-tres.blogspot.com/2011/02/mirandes.html#ixzz1D89gqckC

04/02/11

Alto do Moinho, die 6 de febreiro a las 10h

.
L demingo que ben, die 6 de febreiro a las 10 horas de manhana, bamos a star ne l Pabelhon de l Alto do Moinho cun lhibros mirandeses i a falar de la nuossa lhéngua i cultura.

Stará Adelaide Monteiro, stará Bina Cangueiro cun ls sous libros i tamien starei alhá cun Ls Lusíadas.
Se podirdes aparecer será ua buona altura para mos bermos. Sei que hai outras rializaçones de mirandeses nesse die, mas aparecerá quien podir.
.

.