30/09/09

Abó

Las palabras que sei dezir an mirandés
nun son tantas cumo esso.
Outros sáben bien mais que you.
Sei esso bien.

Mas bou daprendendo
cumo daprendi cun las outras lhénguas
que bou falando…
Cul tiempo…
Cun tiempo…

Abó !
S’inda fusses biba,
l que you nun tenerie para te cuntar
i tamien para te preguntar !
Mas fuste…
i bien pouco te cheguei a dezir !

Quando fur a Bilachana
talbeç me fálen de ti
las piedras…
las fuontes...
ls caminos…
l aire…

tu !

I hás de dezir :
« Tardeste !
Mas bá, cunta alhá...
Agora si ! Parece-me que si t’antendo »


P.S. Mie bó Ana que era natural de Bilachana (l sou nome cumpleto era Ana Maria Preto) fui anterrada hai uns binte i cinco anhos an Sendin adonde passou a bibir a partir de la fin de ls anhos 30 depuis de se casar cun miu abó Manuel Fernandes, sendinés de gema. S’inda fusse biba, tenerie hoije mais ou menos 100 anhos. Bien merecie que falasse mais ua beç neilha i le dedicasse este poema.
La mie outra abó tamien se chamaba Ana mas essa nun la cheguei a cunhecer. Ne l cielo steian dambas a dues.

29/09/09

Quelores i oulores de Outonho










Las fuolhas de ls carbalhos remolínan cun ls aires frius que ancomeçórun a assoprar. Paleta de pintor de tantas quelores de castanhos i berdes, colchon a spera de las costielhas cansadas dun buieiro.


Hai fuolhas inda nos carbalhos, daqueilhes que fúrun puostos nas tierras; dízen que son carbalhos amaricanos. Séian de adonde l fúren, son dua belheza ancumparable, amarielhos, ocres i burmeilhos fuorte.


L sol relhampa, mas yá nun scalda. Nas yerbicas acerca l chano fórman-se pequeinhas aranheiras cumo que a querer sigurar l sol i arrastrá-lo pa l Eimbierno.


An to la casa i na cozina de chano de piedra sinte-se l oulor de la fruita na cesta, fruita sien benenos. De l lhado de l´adega ben l oulor fuorte de l mosto yá a furmantar, adonde nun se puode parar muito tiempo, senó queda-se toldado. Nun tarda yá se bebe.


Anriba l puial, un garrafon de augardiente, bien citrado para que nun se desipe. Brunhos silbestres stan no fundo a amolhecer, para deiqui a trés meses se fazer l licor, tan roixo que nien las opas i l manto de la Santa na perciçon de las Andoenças an Dues Eigreijas.

Ls marmelos stan no ponto para se fazer la marmelada.
Quedará nos puiales de las jinelas de l lhado de fuora a apanhar l fresco de la nuite i apuis a apanhar l sol de die, cubierta cun papel fino, para que se seque.



No pote, l guisado de batatas cun pimientos burmeilhos i amarielhos acaba de cumpletar l ambiente perfumado que mais se asparécen a oulores de l cielo.
La cozineira chama-mos; nun mos fazemos rogados!...
A abaluar pul cheiro que sal de l pote, saberá cumo manjar de Cura!






Outonho


Amarelhecen árboles
Scapan-se paixaros
Arrefecen cuorpos
De las paixones de Berano

Amarelhecen bidas
De la bida gastas
Ambelhecen suonhos
An suonhos que nun se ban

Árboles que se diçpen
Cuorpos que se arrecuolhen
Pelos de prata
Fuolhas subre l chano

Outonho ye çcanso
An quelores castanhas
Cuorpos que se amparan
An suonhos rializados

27/09/09

Mes-anges, mius anjos



N.B. « Mésanges »: nome dado an francés a esses pequeinhos páixaros que nós an Mirandés chamamos, uns « cachachins », outros « mejanguinas »... i « melharucos » nas outras tierras de Pertual.


Zde hai uns dies
quando miro pula jinela
nun ye ralo ber
que tengo cumo cumpanheiros,
lhibres cumo l aire,
uns quantos paixaricos
que bénen saltitar
mas solo quando les dá la gana
ne ls galhicos dun pessegueiro,
nuobo morador de l miu jardin,
nun hai mais de dous anhicos.

« Cachachins », dízen uns,
« Mejanguinas », dízen outros,
« Mésanges», digo you tamien
na lhéngua que m’ansinórun
rica, spressiba i poética tamien…
I ye berdade que de momento
ye cumo se fúran « mius anjos »,
mius anjicos, esses paixaricos,
todos eilhes tan nobicos !

Pequerruchicos
mas rápidos cumo l aire
i bestidos de quelores
de que se fúrun a anspirar
- pula cierta sien el se dar de cuonta -
na paleta « arco-íris »
dun artista-poeta
sonhador i dibinal :

Branco, preto, cinzento,
azul, amarielho, berde …
i que mais…?
Quelores todas eilhas
fruito dua paixon
subliminal…
i duns beijos que l cielo…

amerosamente…

nunca se cansa de dar
a essa sue eiterna amante…

Tierra ! Tierra !
ye l nome que le dan.

Graulhet, França, 26 de Setembre de 2009

26/09/09

Palaçuolo ye la mie tierra




Pus Palaçuolo ye la mie tierra
Digo-bos-lo you a bós
Eilhi nacírun mius pais
I tamien ls mius abós


Naci nua tierra fermosa
De l praino Mirandés
Stés tu adonde stés
Sabes qu´eilha ye marabelhosa
Lhougo la beis bien airosa
Se benes de l alto de la sierra
Ten ua lhienda mui bielha
Ye la lhienda de l caramonico
Cun eilha stou bien cuntantico
Pus Palaçuolo ye la mie tierra


Ten eilha tanta tradiçon
Nas cubas i nas nabalhas
Palaçuolo nunca me falhas
Tu tenes un bun coraçon
Acuolhes-me siempre cun pruntidon
Por buona tierra que tu sós
Recibe-mos a todos nós
Sien eilha arredar pie
Ye assi qu´eilha ye
Digo-bos-lo you a bós


Dou-le you mil lhoubores
Porque ye la pura berdade
Ye para mi ua baidade
Sous artigos son ls melhores
Podeis lhebá-los senhores
Que lhougo pedireis mais
Só eilhi ls ancuntrais
Naqueilha aldé querida
Ampeçou eilhi la mie bida
Eilhi nacírun mius pais


Palaçuolo ye miesmo assi
Ye assi i muito mais
Ne l coraçon la lhebais
Quando furdes eilhi
Melhor aldé inda nun bi
Digo-bos-lo you a bós
Eilha aspera por todos nós
Cun todos ls antrepassados
Mius pais alhá stan anterrados
I tamien ls mius abós

José António Esteves




25/09/09

Pula barafúndia dua staçon



Hoije marcho pa las tierras de Gaçconha i quien me coinece bien dirie "Ah si! Bordeus". Pus sabeis l quei ? Perdie l tren, i cul tiempo de trocar l bilhete perdi l outro lhougo açpuis, i agora tube que trocar outra beç, mas cume solo ye alhá pra las 21h10 qu'arranca pus eiqui tengo quaisqu'ua horica que tengo que matar.





Óstia, matar tiempo... quien m'ouba dezir isso... anton santei-me pus-m'a mirar a la squierda a la dreita, a la squ... a nó torna a la dreita que staba ua moça bien de-lei. Al tiempo de pensar ne l que you le poderie dezir i si i nó you alhebanto-me pr'eilha, eilha alhebanta-se pra mi. I... agarra las malas i marcha-se.... concho ! Qu'anté parece qu'al cheiraba !


Ah! Houbira you ido a la caça la gabiarra qu'habie you ganho mas! Anton cume assi fui, eiqui stou cul cumputador a la mano, a la staçon, sperando l tren. Hoije a la nuite si hai mesmo muita gente. Home, tamien ye de sumana, mas mesmo assi nun ye tiempo de fiestas nien nada. You manhana starei an Baiona. Bou you i más uns amios Bascos a ua feira d'eiletrónica i de rádios. Cuncerteza bai a ser porreiro, penso you.


L tiempo bai-se passando, i you an frente la pantalha. Andube a ler lo qu'Amadeu screbiu i acho mui bien. Mas yá bos digo ides a poder sonhar muito antes que cousas d'aquestas acuntéçan. Quei? Al goberno nun fai al pormetido, pus pon-se l goberno no tribunal ! Dieç anhes yá ye de más, los spanholes eilhes nien spéran un i pónen-se lhougo a berrar a manefestar... i.... nos yá dieç anhes qu'asperamos... ! Arreconho, bien pacéncia teneis !


Se l Mirandés ye lhiengua de Pertual, nun se debe de squecer que l Stur-lhionés ye lhiengua de Pertual y Spanha. Por isso you acho que yá chega bien de regionalismo antre pobos (Ah! Eiqui an Custantin ye adonde se fala melhor, los de Samartino nun sáben!) que nun bamos inda a fazer regionalismo stendido.

Hai quien diç :"ah! Mas isso de l lhionés, eilhes nun fálan cume nós i los sturianos inda menos!". Mas quien bei diç :"Pus cun certeza que nun ye l mesmo assento, mas... las palabras, la cultura ye la mesma!"

Soutordie l miu amio Nicolas d'Ubieu miraba un porgrama adonde aparecie un tiu a falar an Mirandés... i l tiu que diç :"Buones dies mos dé Dius!" I anton Nicolas que m'arresponde :"Ostia ! Pero ye igual como nos... Bonos dies mos dea Dios!"

Pus ala, apenas bos querie you dezir isso, que l tren ya stá ende i you bou-me nel!




24/09/09

Ua anstituiçon central de la lhéngua i de la cultura mirandesas



[Testo screbido pa la FUOLHA MIRANDESA de 22/09/2209, mas nun publicado por falta de campo]


Yá quaijeque dieç anhos, zde l anho 2000, que tengo benido a chamar la atençon pa la necidade de se criar ua anstituiçon central de la lhéngua mirandesa, chame-se eilha Anstituto de Lhéngua i Cultura Mirandesas, ou Fundaçon de Lhéngua i Cultura Mirandesas ou tenga outro nome, que l nome pouco amportará. L amportante ye que seia ua anstituiçon central de l Stado, i que neilhe se cuncretize la repunsablidade que l Stado pertués assumiu quando la Assemblé de la República aprobou la lei 7/99. Nada desso ampedirá que neilha partecípen bárias antidades, públicas ou pribadas, mas nun puode ser apagado l sou carátele de anstituiçon cun poder al nible de la lhéngua i de la cultura, poder esse que le será dado pul goberno eileito democraticamente a nible nacional. Essa anstituiçon ten de ser supramunecipal por trés rezones eissenciales: a la ua la lhéngua mirandesa fala-se an mais do que un cunceilho; a la outra l mirandés ye ua lhéngua de Pertual i por todo l paíç debe de ser dibulgada; tamien eilha será la anstituiçon que repersenta la lhéngua an anstituiçones anternacionales. Anque se alhargue a la cultura, l centro dessa anstituiçon será la lhéngua mirandesa, yá que solo eilha la justefica cumo eilemiento diferenciador.
Yá por bárias bezes que tengo benido a trabalhar pa la criaçon dessa anstituiçon, apersentando sugestiones, falado cun menistros de la cultura i cun outras antidades, mas até agora inda nada passou de l papel. An tiempo de eileiçones siempre la sprança se renoba i por esso eiqui queda outra beç la eideia, que nunca deixarei calhar anquanto you podir i, cumo pessona outimista, stou cierto que un die hemos de chegar a algun lhado. L miu outimismo assenta na eideia de que esta será ua grande mais balie pa l anriquecimiento cultural de Pertual, cumo paíç tamien democrático ne l campo de la lhéngua. Puode lhebar tiempo a que las pessonas anténdan cumo la dibersidade ye ua riqueza, mas stou cierto que mais cedo ou mais tarde esso acuntecerá. Solo spero que seia mais cedo que tarde, quier dezir, que inda benga a tiempo de ajudar la lhéngua mirandesa.
Nun ye este l sítio cierto para deixar eideias quanto al que debe de se ser essa anstituiçon, anque hai muitos anhos tenga eideias claras quanto a esso.

Amadeu Ferreira




Un ansino de la lhéngua mirandesa cun denidade




[Publicado na FUOLHA MIRANDESA de 22/09/2009]

An tiempo de eileiçones ye siempre ouportuno lhembrar als partidos, que mos ban a repersentar, cumo ye amportante l ansino de la la lhéngua mirandesa. Hoije l mirandés ye ansinado an todos ls anhos de ansino ne l cunceilho de Miranda, mas hai que alhargar esse ansino al cunceilho de Bumioso, adonde l mirandés se fala an algues aldés. Ye un ampobrecimiento pa l cunceilho de Bumioso nun dar atençon al mirandés: ser probe i çperdiçar ua de las sues mais grandes riquezas ye pura cegueira i stou sperançado de que esse tiempo de çprézio pul mirandés será arrepassado mais cedo ou mais tarde i esta altura de las eileiçones ye buona para relhembrar esso.
L ansino de l mirandés nun puode quedar ancerrado andrento de ls dous cunceilhos adonde se fala. A la ua, ten que chegar a la ounibersidade, al menos a ua deilhas, adonde ten de ser criada, nas cundiçones possibles, ua cadeira de lhéngua mirandesa. A la outra, porque pensamos que dében de poder ser ouiferecidos cursos de mirandés an qualquiera scuola de l paiç adonde haba cundiçones, cumo deciplina de scuolha i de anriquecimiento de l curriculo i çque haba quien puoda dar essa cadeira. Stou cumbencido que an alguns sítios esso serie possible.
Mas nun se trata solo de tener an cuonta ls sítios adonde l mirandés ten de ser ansinado. Hai que mirar tamien pa las cundiçones an que esse ansino se dá nas scuolas adonde ye ansinado. Antes de mais, l ansino de l mirandés ten de passar a oubrigatório, inda que se stableça un prazo para tal acuntecer. Mas inda que se mantenga cumo deceplina de scuolha, nun puode star lhemitado a ua aula por sumana, recebindo ls piores hourários i todo se fazendo para que ls alunos nun se scríban na deciplina de lhéngua i cultura mirandesas. Para esso, hai que le dar denidade i carreira als porsores de mirandés i fazer algo pula sue formaçon i pul stablecimiento de porgramas que séian seguidos ne l ansino. Para todo esto poderie ser eissencial la eijistença dua anstituiçon central de l mirandés, de natureza stadual, cumo dezimos nun outro artigo desta Fuolha Mirandesa.
Hai inda que zambolber cursos de mirandés para adultos i zambolber cursos an mirandés antegrados nas chamadas Nuobas Ouportunidades. Desso yá eiqui falemos noutras alturas, i inda tornaremos a falar mais alantre, yá que mais antressa a las eileiçones locales.

Amadeu Ferreira




Perpuostas an tiempo de eileiçones




[Yá que bárias pessonas assi l pedírun, bou a deixar neste blogue, ls bários testos que salírun na FUOLHA MIRANDESA desta sumana.Para quien quejir assinar l Jornal Nordeste, ye barato, custa solo €25 por anho]

Stamos an tiempo de eileiçones pa la Assemblé de la República. Seia qual fur l partido a ganhar essas eileiçones, eiqui deixamos las nuossas perpuostas, yá tantas bezes apersentadas. Eilhas puoden ser agarradas por qualquiera partido que ganhe las eileiçones, porque l mirandés ye ua question nacional que antressa a todos ls partidos i stá porriba deilhes. Nun se bai a deixar eiqui todo l que ye neçairo fazer pul mirandés, mas solo algues de las perpuostas cun amportança nacional, que resumimos an cinco puntos:
- criaçon dua anstituiçon central de la lhéngua i de la cultura mirandesas (ber artigo nesta Fuolha MIrandesa);
- zambolber i denificar l ansino de la lhéngua mirandesa i de la cultura mirandesas (ber artigo nesta Fuolha Mirandesa);
- aderir a la Carta Ouropeia de las Lhénguas Minoritairas, de l Cunseilho de la Ouropa (la 1ª perpuosta fui feita ne l tiempo an que l dr. Jaime Gama era Manistro de ls Negócios Stranjeiros);
- criaçon dun porgrama semanal de telbison i de rádio, a nible nacional, andrento l serbiço público de telbison i de rádio (Perpuosta feita hai anhos a la admenistraçon de la RTP i yá denunciada al Probedor de la RTP);
- antroducion dun puonto subre la lhéngua mirandesa, ne ls porgramas de lhéngua pertuesa, que lhieben l coincimiento de l mirandés a todas las scuolas de l paíç (perpuosta yá feita hai bários anhos, i zambolbida an crónica ne l jornal Público).
Outras perpuostas hai, mas bamos a deixá-las para quando beníren las eileiçones pa las outarquies, puis dízen mais respeito a eilhas do que al nible nacional.
Deixamos nesta Fuolha Mirandesa, para quien yá nun se lhembre, ls artigos eiqui publicados an 2005, pulas eileiçones pa la Assemblé de la República dessa altura. Éran assinados puls cabeças de lista de l PS i de l PSD, resptibamente Ang. Mota Andrade i Dr. Duarte Lima. L cabeça de lista de l PS ye l mesmo, mas l de l PSD demudou. Assi i todo l que ende se diç cuntina an abierto, son palabras guapas que nós eiqui nun squecemos, siempre a spera que se strefórmen an atos. Cumo cuntínan bibas, eiqui las publicamos outra beç.
Amadeu Ferreira



L tiempo passa

Nacemos, crecemos i l tiempo passa.
Passa la nuite i chega l die,
l sol nace i adrumece i cuntinamos
ls mesmos, cerrados an nós.
Reclamamos l que nun tenemos,
squecemo-mos de l que ganhemos
i qu'antes nun teniemos ó achábamos
que nun teniemos l bastante.
Cobramos de ls outros, de la bida,
de nós mesmos.
I l tiempo passa...
Pássan ls anhos i passamos pula bida
mas num bibimos, subrebibimos,
porque nun sabemos fazer outra cousa.
Até que, spertamos i miramos al para trás,
l tiempo yá passou. I agora?
Agora, hoije, inda ye tiempo;
tiempo d'amar, de dar, de mirar,
de recustruir algo,
de dar l abraço amigo,
de dezir ua palabra de carino,
d'agradecer pul que tenemos.
Hai pessonas que nada tubírun i, l tiempo passa...
I la bida continua!



Crónicas




L Jornal Nordeste n’eidicon de l die 22 de Setembre (desta sumana) para alhá de to las amboras çponeblizadas als lheitores ne ls báriados campos de l’anformaçon, tubo cumo siempre, na FUOLHA MIRANDESA, Tierra, giente i Lhéngua, crónicas bien ouportunas i de eilebado anteresse para to ls Pertueses (séian mirandeses ou nó) i an special pa ls associados de la nuossa Associaçon (A. C. i R. “Nial de la Boubielha”.

Ls outores de ls testos son bien coincidos de todos, testos que mos amóstran l que fui dito an tiempos passados i pormetido, tamien que pouco ó nada se adelantrou an todo al que ten necidade de ser feito, i ye muito ou quaije todo.
To ls momientos son amportantes mas este nun çpensa de ler estas crónicas i tomar cuncéncia, porque ye un tiempo de pormessas i d’oucupaçon de lhugares de mando, mesmo que las perpuostas yá séian bielhas.

Tamien porque la maiorie de ls associados de l’Associaçon “Nial de la Boubielha” ten al lhargo destes dieç anhos d’oufecializaçon botado muito anteresse ne l studo i dibulgaçon de l mirandés, ten assi antresse redrobado an saber l que se scribe i diç, puis ye parte antressada an dar sclareciminto cierto subre l stado de las cousas. Tamien eiqui ye causo para dezir, sabe mais quien lir mais.

Na mesma eidiçon nun perdiu l’oupurtunidade de mais ua beç, na páigina LAZER-Tecnologia & Internet, dibulgar l andresso de la nuossa Associaçon (www.nialdelaboubielha.org) i ende fazer un bun juízo de l trabalho de l mesmo na dibulgaçon de mirandés i de ls questumes, tradiçones de la nuossa region.
Ye siempre buono saber que tenemos l’atençon de ls outros, a mais quando ben de dun ourgano d’anformaçon cun pertígio cumo ye l Jornal Nordeste







L'Admenistraçon de l site "Nial de la Boubielha"



Un abraço


"Un abraço"

Sin qu'esso tenga grande amportança

Hoije yá solo querie un abraço,
Un doce, terno i sentido abraço...
Que me deixasse squecer l cansaço
I me lebasse pula strada de buolta
Al tiempo buono de la bida sin trabones
Adonde camino al sabor de l'anseios...

S:)
----------------------------------------
------------
"Um abraço"

Sem que isso tenha grande importância

Hoje já só queria um abraço,
Um doce, terno e sentido abraço...
Que me deixasse esquecer o cansaço
E me levasse pela estrada de volta
Ao tempo bom da vida sem freios
Onde caminho ao sabor dos anseios...

S:)

23/09/09

Rosa amarielha



Caíste a l´auga, rosa
Ó será que nun caíste
I fuste tu que saliste
De l lhaço que t'afogaba
Te deminui i tiraba
La lhiberdade
Que cunstruíste.

Salta pa la mie mano
Fresca, rosa amarielha
You bou a poné-te na tierra
Sin lhaços i sin anfeite
Lhibre d'alma i coraçon
De las rosas, la mie quelor
An oulor, l miu deleite.

Acuolhe-me






Acuolhe-me.

Deixa-me antrar!
Abre-me las puortas
De la tue alma
Para que you puoda çcansar.

Stou tan andeble
Deste caminar!

Alhá...
Deita l miu cuorpo
An lhençoles de seda
Cun auga fresca
Lhaba-me las fuontes
Saladas, de l miu chorar.

Arrolha-me...
Cunta-me cuontas
Las que nunca me cunteste
Ampresta-me magie
Doçura de la tue alma
Perciso de repousar.



Las eileiçones



Bamos a tener eileiçones
Andan todos aterefados
Ban-bos a fázer purmessas
Por esso stai purparados.

Tengo ubido todo l que dizen
Menos falar de l nuosso Mirandés
Qu´inda nun ls oubi falar
Nien desta, nien de la outra beç.

Nun quieran nada cun el
Nel naide ls oube falar
Anton se nun cuontan cun nós
Praquei bamos nós a botar.

Passan porqui por nós
Çpeijan purmessas na mesa
Más naide ls oube falar
De la nuossa lhéngua Mirandesa.

Ye cumo se eilha nun eisistisse
Para todos estes senhores
Cumo se las nuossas crianças
Nun percisassen de porssores.

Porssores de Mirandés digo you
Tenen l deber de las ansinar
Pul menos an campanha
Debien neilhes falar.

Más nien a esso tenemos dreito.
Digo-bos eiqui you a bós
Que ls nuossos partidos
Nenhun se lhembra de nós.

Anton se assi ye
Porquei mos piden ls botos
Ye porque todos eilhes son
Son ua cambada de marotos.

Cumo nós somos patriotas
I aguantamos todos ls trancos.
Más eilhes bien merecien
Que l dissemos ls botos brancos.

Porquei? Nien estes senhores
Nien ls que benan a seguier
De la lhéngua Mirandesa
Mos tenen nada a dezier.

Esso ye solamente cun nós
Por aquilho que se stá a ber
Porque ls nuossos gobernantes
Desso nun quieren saber.

Más quieren ls nuossos botos
Por aquilho que se stá a ber
Bamos todos a botar
Que assi ye que ten que ser.

Son cousas de la democracia
Andan-mos todos a aldrabar
Pus na lhéngua Mirandesa
Naide ls oube falar.

You por mi(n)? Penso assi
Tengo l dreito de pensar
Pus anquanto tubier fuorça
Naide me fará calhar.

Dizen que sou eignorante
Porque nun me dórun eiducaçon
Más sei dezier-bos, i digo
Que de nós nun se lhembran non.

Pronto bamos a botar
Nas urnas aquel papel
Más l nuosso Mirandés
Merecie que fáziessan por el.

José António Esteves



22/09/09

Lhona - L perdon



Habie un tiu que siempre qu’íba a l’eigreija de la sue tierra, íba cun dues antençones, star a missa i sacar uns centimos de las smolas, un centimos nada mais, nun era muito de la buntade del ser tan pouco, (tanto se ye lhadron roubar un teçton cumo un milhon) que ne ls tiempos que cuórren la cousa tamien nun stá buona pa la caridade, las algibeiras ándan debalde.

Mas la sue cuncéncia inda nun staba çafada de todo i sabie que esses céntimos nun le pertencien éran pa ls mais probes, i por pensar assi rogaba siempre perdon a nuossa Senhora i a Jasus cula pormessa que era la redadeira beç, que s’íba a eilha i de s'eimendar.

L pior era que este bíçio nun tenie cura i el eimenda tamien nó, i cuntinaba a roubar smolas i a pedir perdon.

Até que un die, cumo diç l pobo “tantas bezes l cacharro bai a la bica que un die alhá fica” l sacristan dou pur eilha, i scundiu-se atrás de la státua de Jasus.

L tiu fui-se a las smolas lhimpou la caixica i de seguida an zinolhos delantre de nuossa Senhora pediu perdon.

Fui-se a Jasus i dixo, perdona-me mais ua beç

L sacristan que staba atrás respundiu:

-Nun te perdono…

L tiu nun stubo cun meias medidas i dixo-le:

-Tu inda yes un garoto! Ah! Ah! ….tue mai yá me perdonou.

(Eiqui deixo esta pequeinha lhona, nun quiero oufender a naide, cuido que este spáçio tamien merece alguas de beç anquando, çque séian lhimpas, pa to las eidades i democráticas)


L Outonho




Yá chegou l senhor outono
Cun todas las sues sparrielhas
Que las arbles yá you beio
Culas fuolhas mui amarielhas

L berano yá fui ambora
Acabórun-se ls scaldones
Tamien alguas eilusones
Yá terminórun agora
Todo ten la sue hora
Nun fagas cara de mono
Yá tenerás l tou abono
L que ye cousa rára
Alegra yá essa cara
Yá chegou l senhor outono

Cun el benan las castanhas
Ls pelhiços yá s´arreganhórun
Muitas alegrias mos dórun
Fáziemos fiestas tamanhas
Alguas cousas bien stranhas
I apertones de costielhas
Lhembro tradiçones bielhas
Que muitas alegrias me dórun
Más esses tiempos yá passórun
Cun todas las sues stielhas

Ye tiempo d´assar las castanhas
Para fázermos ls bilhós
Ua alegria para todos nós
Alrredor de fugueiras tamanhas
Fáremos nuossas artimanhas
Quando fúrmos de passeio
Será un guapo recreio
Lhembrando pripécias bielhas
Agora culas fuolhas amarielhas
Las arbles yá you beio

Ye hora de fázer la semanteira
Que l restio yá stá arrecuolhido
Más nien todo stá perdido
Beio-lo you desta maneira
Fuisse l berano i la canseira
Yá lhebou las sues sparrilhas
Lhebou las eideias bielhas
I aqueilha cara de mono
Agora queda l outono
Culas fuolhas mui amarielhas

José António Esteves



21/09/09

Sien demanda






Ls bolos éran raseiros a la cucruta de l monte, mas altos l bastante para mirar cun baidade l Cabeço.

L gabilan d’alas stentidas al aire cumo se fússen panhos, sereno i cunfiante, fazie circos perfeitos, nada temie nien percisaba, porriba só l coucou celestial, reino de ls anjos. L bielho monte agarrado al tiempo i a la sue cundiçon de termo, nada puodie fazer para botar mais cuorpo, chubir mais alto ou s’acauso l senhor deste beilado s’astrebisse a fazer-le cuçquinhas, botar-le mala cara.


Bielhos coincidos sabien bien que sous çtinos de hai muito stában traçados, nien l monte puodie stender sues alas i bolar nien l gabilan podie birar taludo i ampetuoso, s’un adominaba l cielo de las abes, nubres i de las streilhas l outro adominaba ls outibales i la preinura até l firmamiento.

Mas l traquinas podie ser grande cumo aquel monte, bolador cumo aquel gabilan, l lhemite era la sue eimaginaçon. Ls circos zenhados serien tantos quantos las sues pernicas tubírun fuorças, ls sous braçicos tan sticados cumo ls dun Cristo.

L terreiro era la fralda de l cabeço, ne l gabilan stában ls uolhos de l rapaç, l sou eimaginairo era calcido pulas sues eimoçones.

Trés mundos sien demanda



L quemício

El benie assi meio zanimado. Mas tamien nun quijo dezir que nó al cumpadre. Siempre se tenien dado bien, i nun era agora por ua cousa daqueilhas que nun lo iba a acumpanhar.
Quando chegórun alhá, yá l çcurso tenie ampeçado. Alhá staba l home anriba de un strado i cul microfone a la frente.
Que si!..., somos çfrentes!..., resolberemos isto i aquilho, fazeremos ua melhor çtribuiçon, i isto i mais aquilho i,…i,… i,…
Ora you, que fui lhabrador, se querie tener pan, tenie que sumbrá-lo, lhabrar la tierra, botá-le adubo, aricá-lo i por ende adelantre.
Eili ne l quemício, parcie que todo staba feito!
Válter Deusdado


Mulhier, uolhos de centeilha

Guarda ne l brilho de ls sous uolhos
Ls suonhos de nina.
Nien la bida
Nien l tiempo
L tirórun essas centeilhas
Que neilhes habitan.

Mulhier,
Tu fuste çafra i martielho
Tu fuste guinchas i çadón
Tu fuste manta i auga fresca
Manos de lhana i algodón
I cun tanta arte tecieste
Las colchas cun que mos cobriste.

Tenes marcas de la bida
Nas angúrrias de la cara
Gasteste ls dientes a maçcar l pan duro
Guardas la falta deilhes
Nos sunrisos cuntenidos
Mas nos tous uolhos hai çpráncia, feturo.
Mantenes-la guardada
An arca cun chabe anferrujada.
Tenes ls suonhos presos a la aldaba
Nun baian eilhes
A scapar nua airaçada.

Mulhier, uolhos de centeilha...

20/09/09

Eilustre çconhecido



Muito, muito oubrigado
Senhor eilustre çcunhecido
Se nun fusse l senhor
Por eiqui starie perdido

Nun sei quien era l outor
Daquel eilustre lhibrico
Sei que era muito belhico
Por isso tenie tanto balor
Alguien me fizo un fabor
An me l tener amprestado
Nunca l tenerie ancuntrado
Se nun fusse aquel senhor
Agora digo a este Doutor
Muito, muito oubrigado

Essas décimas you ancuntrei
Nun cierto i feliç die
Alhá pals lados de Anadia
I por eilhas m´apaixonei
Anton a eilhas m´agarrei
Naquel momento dibertido
Screbi quedei cumbancido
Que you las sabie fázer
I cuntinei a screber
Senhor eilustre çcunhecido

Las décimas que you cunheci
Aprandie lhougo a screbe-las
Sien saber la ourige deilhas
You fui indo por eilhi
Esto fui miesmo assi
Oh! Miu amigo doutor
Aqueilhas décimas tenien balor
Mas nun sabie daonde benierun
Nunca saberia adonde nacirun
Se nun fusse l senhor

Que nacirun ne l Alentejo
Só agora ye que reparei
Que you las fago tamien sei
Com muito, muito deseijo
Ye assi que you beio
Senhor eilustre çcunhecido
Agora stou cunbancido
Digo-le you miu senhor
Pus se nó fusse este doutor
Por eiqui staria perdido

José António Esteves




Eiditora Lusíadas

L mirandés deixou de star cerrado antre quatro paredes. Agora l lemite son ls quatro cantos de l mundo. I esto porque l Mirandés albanta antresse nun solo a las pessonas de l praino mas tamien a outras de mais loinge. Ende queda mais un eisemplo, este benido de l Brasil: la Eiditora Lusíadas.



Diç que hai un cuncurso an que talbeç fusse buona la partecipaçon de ls mirandeses. Eiqui antre nós yá oubi uns agabanços de quien pormobe l cuncurso a testos de las Froles Mirandesas.

L miu retrato




You sou bulgar, you sou rudo
Sou eigual a un penhedo
Casa de puortas abiertas
Nun sei guardar un segredo.

Fujo de las cunfusones
Apego-me a cousas banas
Falo anté cun ls mius betones,
Rezo al toque de las campanas.

Digo cousas sin pensar
Lhougo a seguir m'arrependo
Ye tarde pra atrás tornar
I sin querer sei que oufendo.

Fago amigos onde bou
Un, dous i anté mais que trés
Sei que muitas bezes sou
You mais deilhes, que a l robés.

19/09/09

Mies baquitas



Oulá, por adonde andais bós?
Mie baquitas queridas?
Que juntamente cun bós.
Bibi horas bien bibidas.

Fustes bós, mies cumpanheiras
Ne l tiempo de la mie anfáncia
Hoije l recuordo esse tiempo
Yá a tan lharga çtancia.

Recuordo las cousas que passei
Siempre que bos iba a cumpanhar
Quando me deixaba drumir
Bós me iba-des a spertar.

Ne l cerrado de camino Miranda
Ó anton ne l de las lhameiras
Deixababos a bós sulicas
I you puoli, a fázer maroteiras.

Miesmo que andubisse a paixaros
I bós sien me dezier nada
Siempre chamaba-des por mie
A la hora marcada.

A horas de ir para casa
Miesmo que you nun stubiesse eilhi
Dabades dues bramadelas
Para chamar por mie.

Quando drumiemos na cabada
I de nuite lhebanta-se un airico
Bós deitabas-bos alredor de mie
Para que you drumisse calantico.

Eran tiempos bien felizes
Ls tiempos que anton bibi
Mas esses tiempos marabelhosos
Solo agora ye que you ls bi.

Naqueilhes tiempos nun bi nada
De todas aqueilhas marabilhas
Porque todos aqueilhes tiempos
Para mie eran fadigas.

Cousas de la adolescéncia
Que anton passaban por nós
Mas essas cousas tan cumplicadas
Baquitas? Nun passan por bós.

Para bós era solo trabalhar
Para melhorar nuossas bidas
Solo hoije bos dou balor
Mies baquitas queridas.

Yá bai un tiempo tan çtante
L tiempo que deixei eilhi
Que eran tiempos felizes
Solo agora ye que you bi.

Solo hoije ye que you beio
Las alegries que passaba
I inda hoije you puodo ber
L bien qu´eilhi se staba.

L bien qu´eilhi se staba
Cuidando de bós, mies baquitas
I quedo agora a pensar
Cumo bós era-des de meiguitas.

Recuordo hoije todas las cousas
Agora que esse tiempo passou
Dezie you, qu´era-des eignorantes
Mas l´eignorante era you.

Bós que me trates-tes tan bien
Siempre de buona buntade
You ye que nun era capaç de ber
L qu´era la felicidade.

Felicidade que agora tengo
Solo de me star a recuordar
Quien me dira, quien me dira
Uas baquitas you guardar.

Mas l que se puode fázer
Aqueilhes tiempo yá passórun
I todas aqueilhas felicidades
Para mie, tamien s´acabórun

José António Esteves



Nun gusto de gatos


Bou agarrar-me aquielha mássima de que “quien fala la berdade nun merece castigo”


I nun ye d’agora que nun gusto, todo ben bien de loinge, çque fui ounhado an garoto.
Nascido i criado nua aldé adonde ralo era la puorta que nun tenie gateira, tamien las nuossas las tenien, seinhas que por ende mandriában muitos. Nun ye porque ls mius nun se trubissen sforçado para you gustar, nun tener lhougo de pequerrico afeiçon pur este bichos (bechanos)
Nun ténen cuontas las bezes que fui amenaçado pur dar uns cuntapies i amporriones neilhes pa l borralho, i cunfesso. you só nun gustaba de l fazer cumo adoraba botar un tiçonico ne l rabo quando a las nuites ne l serrano s’arrimában a la calor de la braseira ronronando.
Mi bó nien m’oubi, mas tengo rezones de sobra para nun gustar deilhes, an special quando son assanhados, las seinhas de las arrebunhadelas quedórun para siempre.
Yá crecido fiç un sfuorço, esso fiç para antender quales las culidades que estes bichos tenien, al que fazien, que serbício prestában a la houmanidade para tener l perbileijo de morrar cun nós.
Nun ancuntrei nanhun.
Porque quemer ratos nun ye birtude, esso son ls primos campesinos, quando cómen, porque ls citadinos nien esso fázen, cumpanhie a las pessonas ye ua maneira de dezir, porque anton tamien un nobielho de lhana la fai, todo aquel que se goberna cula cumpanhie dun gato nunca sabe l que ye buono la cumpanhie doutro ser armano del, i hai tantos que la dan i deilha percísan.
Son spiertos l que bonde para ser l maior mandrion (parasita) de l reino de ls bichos caseiros, nun se déixan amansiar nien anganhar, se mos déixan passar la mano pul lhombo ye porque ls gobernamos, nun fusse esso passában eilhes las patas pula nuossa mano culas facas afiladas.
Seian eilhes, Somali, Siamês, Turkish angora, Madgloll. Persa, Pelo Curto Brasileiro, Munchkin, Manx, Himalaio, Bengal, Abissínio, etc … só ls aceito porque tengo l deber de nun alterar las reglas de la natureza i fui eiducado a tener respeito pur to ls seres bibos, quier guste quier nun guste.

Tamien respeito ls que gústan deilhes, ye esse l miu percípio, quien sabe, mesmo nun gustando de ls assanhados bengo a gustar de ls fedorentos.

Antonho Carrasqueiras




18/09/09

Na mie rue


Marie, chegou-se a la jinela i nin quijo acraditar. Nun podie cuntinar. Aquel garoto, roto i sujo, staba outra beç na squina de la rue, cun la fraita a pedir smola. Para que serbirie la fraita, s´el nun la sabie tocar?
Marie onte habie-le dezido al garoto:
- Tu tenes fame, miu nino?
- Agora nó, arrespundiu el.
Marie ficou sin saber l que dezir. Iba yá dous passos adelantre i resolbiu tornar atrás, i tornou a preguntar:
- Tu nun tenes casa?
- Nó, arrespundiu el i Marie ficou sin saber l que dezir outra beç.

Hoije preguntou-le:
- Tu nun tenes mai?
- Nun sei!... arrespundiu l garoto

Válter Deusdado




L Çtino


Puso-me eiqui
i arrincou-me deiqui.
I nunca más las raízes
me sigurórun bien an ningua tierra.




An pertués

O Destino

Plantou-me aqui
e arrancou-me daqui.
E nunca mais as raízes
me seguraram bem em nenhuma terra.

Miguel Torga


17/09/09

Talbeç




Quando scribo
ye un pouco de la mie alma
que arramo nesta fuolha de papel…

Papel branco
que nun me pide nada
i nien sequiera fala para mi…

Sou you que le bou cuntando
cousas de la bida
que talbeç solo m’antréssen a mi…

Talbeç... !


Un retrato antigo de miu abó




Mira un punto fuora, ua abe
zenhando l cielo, ou ua nubre
colgada de l baziu. Un perpeto mirar
ne l coraçon de l hourizonte, que l prende
cumo se l lhibartara.
Por trás, la casa de piedra, mais antiga
que la sue lhembráncia, ua raiç spetada
na tierra, un tuoro por adonde se chubiu
anté las muntanhas de Dius.
Tamien ua ramalhada,
un rachon de lhume contra l carambelo
que l amanaça pulas lhadeiras de l Eimbierno.

De pouco mais percisou la bida anteira:
la piedra, l lhume, l pan i l cielo.

I las cousas mirando puls sous uolhos.

Fernando de Castro Branco, O Nome dos Mortos.





[An pertués

Sobre uma fotografia antiga do meu avô

Fixa um ponto ausente, uma ave
desenhando o céu, ou uma nuvem
suspensa do vazio. Un perpétuo olhar
no coração do horizonte, que o cerca
como se o libertasse.
Atrás, a casa de pedra, mais antiga
que a sua memória, uma raiz cravada
na terra, um tronco por onde subiu
até às montanhas de Deus.
Também uma meda de lenha,
uma trave de lume contra o gelo
que o ameaça pelas encostas do Inverno.

De pouco mais precisou a vida inteira:
a pedra, o lume, o pão e o céu.

E as coisas olhando através dos seus olhos.]




16/09/09

Fala la spriéncia






Hai cachicos na nuossa bida que son d’ouro.
Son dun gusto i tamanhos que mos quédan para siempre, you tengo muitos este ye un deilhes.

Tiu Antonho, filho de la tie Dília (las nuossas famílias fúrun bezinas) ye hoije un home que toca la bida palantre de buieiro, cun zafuogo i lhibardade. Este tiu ye un berdadeiro eisemplo de quien nunca zistiu i çque naciu trabou ua lhuita zeigual acuontra ls eilementos de la natureza, duns tenéren muito i outros nada, sien nunca smorecer, botou-se frunteiras afuora, ganhado l pan i l sustento, fazendo de todo l que habie para fazer.
Dun carátele fuorte, caldiado na frauga de las necidades passadas ne ls anhos quarenta cinquenta (seclo datrás), soube siempre que era cun sacrefício, aforro, houmildade i trabalho que ganhaba l respeito de ls outros. Home siempre pronto a dar ua mano a quien percisa nas lhidas de l campo i caseiras, ten a la par de todo esse sentido houmano ua bision de l mundo cumo poucos, se calha porque rumpiu muitas meias-suolas pur caminos i stradas que lhígan bários i çfrentes saberes i modos de bida.
Quando fala de sue bida ye cumo se birasse las fuolhas dun lhibro, ten-las de l tiempo de serbir, d’ir-se a salto pa las Stúrias, de l’Almanha, de la barraige d’Almendra, de la custruçon cebil.
I ye home que quando cumigo zabafa nun l fai cun rancor, mas si cula spresson de ls haber bibido cun ferbor i de l fundo de l’alma diç-me “amigo Foustino éran outros tiempos” i acrecenta, you yá stou a quedar bielho.
I pur esso digo ls garoticos:

Nun te deia la risa porque sou bielho
Nun t’arroujes de me ber
Porque yá fui cumo tu yes (sós)
I tu cumo you hás de ser

Bota-me este dito, cousa bien guapa i caratelistica de l nuosso pobo.
Pul miu lhado l miu amigo tiu Antonho para alhá de me dar l gusto de partilhar las sues mimórias, tubo mais esta birtude de m’anspirar para poder partilhar culs lheitores mais este testo.

Poema de Outonho



L aire assoprou
Tan doce i sereno,
Topou-me al de lebe
Girou sentimientos
Drumientes, calhados
Que an bolo rasante
Topórun l suolo...

L fondo de l'alma
Streformou-se an quelor d'ouro
Ocre ó laranja...
Dou fruitos yá secos
Dun doce amargoso
Surgiu l outonho
Na borda del miu coraçon.

(Nun die de sol que antecipaba l outonho)

S:)
-----------------------------------

Poema de Outono"

O vento soprou
Tão doce e sereno,
Tocou-me ao de leve
Gerou sentimentos
Dormentes, silentes
Que em voo rasante
Tocaram o chão...

O fundo da alma
Transformou-se em cor de ouro
Ocre ou laranja...
Deu frutos já secos
De um doce amargo
Surgiu o Outono
Na aba do meu coração.

(Num dia de sol que antecipava o outono)

S:)

15/09/09

Receita para screbir un poema

Para screbir un poema
ye neçairo oubir…
subretodo l silenço
que mos oube tamien…
i deixá-lo falar
subretodo a el.

«Quien sou?
i ls que respíran l mesmo aire que you
que quieren de mi ?»
Pregunto-le you a el...

I l silenço responde:

Scribe-lo l tou poema!
L que eilhes quieren nun ye mais que
un sunriso
para que s’acabe la nuite!
Ua ajuda
para ber nacer l sol!
La serenidade
an qualquiera momento de l die…
I ua pormessa sien fin:
De flor
De páixaro
D’amor
De paixon
I de suonho tamien…

I l que sós…?
Un pouco de todo l que ponires neste poema:
Ua flor
Un páixaro
Un amor
Ua paixon
Un suonho…

I un beiso tamien!

A ber se te squeces!



Sou tue

Quejira you fazer salir de la mie fuonte
las palabras an mundiada, a arramar
i dezir-te que te sinto, te quiero
i que ye ne ls tous braços
que me acunchego i,
ne l'oulor de l tou cuorpo, me perdo.

La fuonte d'augas cristalinas secou-se neste einfierno stibal
i cun eilha secórun-se-me las palabras cun que te querie cantar,
miu Praino scaldante.
Ls mius lábios nun te sunrien de gretados, al mirá-te
i tu miras-me an zaspero, suplicante.

Reguei-te cul miu sudor i cula auga fresca
que saliu de las tues antranhas i,
regado, rejubilabas pula nuite
mas quaijeque te morries pul die,
queimado pul sol, abanado pul aire seco
i te drobabas subre ti mesmo an agonie de muorte,
de zaspero, an pedidos de ajuda,
mirando l cielo a la percura dua nubre
que te traisse chuiba.

Secórun-se-me las palabras cumo te beio a secar, miu Praino…
Querie deixá-te un poema antes de me ir,
un poema que te fazisse sunrir.

Saliu mudo, l miu poema!...
Ye un poema de sentires,
sin palabras, sien métricas, sien rimas.

Nun rima delor, cula falta que me fazes;
nun rima amor, cun ls tous çponeres bermelhones,
cun ls tous nacientes roixos i laranja,
cun ls tous hourizontes an que me deito i sonho,
cula costra dura de l tou pan qu'amolheço
i me mata la fame.

Nun rima stuntear cun ls tous oulores,
eimudecer cun ls tous sonidos,
sonhar cun ls tous siléncios,
drumir nas mantas que me stendes,
sentir cun ls tous sentidos.

Nun te deixo palabras an anciente,
desta fuonte que cuido seca.
Antrego-te la fuonte…
Sou tue, para siempre!...



13/09/09

Eimoçones - L Amor



L amor ye ua eimoçon «serbida caliente» al alrobés de la bingança que se sirbe «frie». Yá l pobo diç “quien l feio ama guapo le parece”. I nun ye que ye berdade!? Solo quando l deixamos (l amor ) ir ambora ye que bemos ls defeiticos todos de la pessona que yá nun amamos tanto. Si, porque l amor ye ua cousa mui delicada, ye cumo se fura de bidro de “MURANO”. L amor nun gusta de ser squecido, amaldicionado nien çpreziado.
L amor ye la «eimoçon mãi», puis cun eilha bíben: la aceitaçon, la amisade, la cunfiança, la bundade, la afenidade, la deboçon, la adoraçon, la facinaçon i l ágape. Ye por esto que tenemos bários tipos de Amor:
- l amor eirótico ye defrente de l romántico i de l apaixonado;
- l amor lúdico ye como se fura um jogo – solo para passar un berano, ou un ambierno;
- l amor amplícito que ten por lastro la amisade;
- l amor oubessessibo i maníaco, que amplica la dependéncia i la puosse;
- l amor pragmático, cun modos mui práticos;
- L amor ágape que ye quaije una deboçon i antrega ancundicional.
Poderiemos anton dezir que todo ye Amor, berdade. Mas, anton, qual ye la defrença antre «AMO-TE» i «Gusto de ti»?
Amo-te ye mais antenso, eisige paixon i tendéncia para passar muito tempo a mirar un ls olhos de l outro i fai quelubrinas na spinha. Mas cumo las outras eimoçones hai que l gerir, anque pareça ua cousa sein jeito, autocuntrolar ua cousa tan buona. Ye este autocuntrole que torna l Amor ua de las eimoçones mais amportantes de la nuossa bida. Sien Amor nun se bibe , subrebibe-se.
L amor ne l die em que mos casamos ten ua medida. You comparo-la a un copo de quartilho, chenico de auga lhimpa i sabor a mosto. Quaije naide mira bien para l copo, que ten un defeitico por baixo, un buraco pequeinho por adonde todos ls dies deixa arramar ua pinga. Ye obrigaçon de quien se casou ”por amor” acrecentá-lo todos los dies, mas quaije siempre mos squecemos.
I quando mos ben a la lhembrança?
Ne l die an que la amor ampeça a tembrar de las piernas, hai que anchir l copo, mas cun receita, se arrama ua pinga ponemos trés. Se furmos capazes de l bulber a anchir todo bien, l amor benciu. Se por causo nun tubirmos coraige i fourça para esso, anton l concho de l copo ampeça a tener cousas malas: rábia, sufrimiento, çprézio.
L amor puro ye l que sentimos puls filhos. Ye dua antrega total i ancundicional. Ua MAI, un PAI puoden pensar que stan cun raiba dun filho, mas bonda un chi coração, um beisico i lhougo l carambelo de la raiba se derretiu.
L amor puls Pais deberie ser tambien assi, mas muitas son las bezes que aqueilhes que mos amórun tan zantressadamente i que nos dórun todo l que tenien, son na fin de la bidsa un strobilho pa ls filhos. Na berdade, l que eilhes son ye ua fuonte de saber benida cun la spriéncia de bida, lhibros screbidos solo an sues cabeças (achegai-bos, filhos i nietos, hoije, scuitai que manhana yá puode ser tarde).
Nun ye preciso andar a to la hora a dezir “Amo-te” ou “Gusto muito de ti” mas se calhar dezir-lo todas las semanas yá era buono. Cumo an todo, las falas nun berbales son fundamentales, la fala “gestual” ye de todo l mundo,”ounibersal”. Quereis ber? Se stás na praia, apanha ua charrasca, abre la mano de l tou amor i debagarico pousa-la alhá. Se stás ne l Praino apanha ua flor de mango ou de patalhobos ou ua de xara, partilha l cheiro de la flor que apanheste cun quien amas. Si, i apuis? Quedemos tranquilos, l demais benirá sien demoras.

“L amor ye grande i cabe nesta jinela subre l mar.
L mar ye grande i cabe na cama i ne l xaragon de amar.
L amor ye grande i cabe ne l cúrtio spácio de beisar”.
(Traduzido de Carlos Drummond de Andrade)

12 de Setembro de 2009.
Francisca Carvalhal




Ls teçtemunhos




Quando las eideias se tórnan spúrias, ambaio-me bendo retratos.

Ls retratos son-me joldeiros, eilhes tráien-me al de riba l que quiero i nun quiero, cousas buonas mas tamien chúpan l selumbriu de las mimórias. Cumo buonas, l tiempo peçque arrecula i nistante mos çtápamos l'arca adonde arrecademos un bun cacho de nós, nun sfregante miramos-mos bien defrentes de l que agora somos, tornamos a tener l pelo grande a bitle que partie l coraçon de delor a nuossa mai, mas culas ganas de ganhar repuosta a las piçcadelas de las rapazas, zampenados de barriga, ampimponados cuas calças nuobas de fazienda a boca de campana, camisa çfraldada chenica de froles, postura de fazer ambeija als perus de tie Oulinda. Anchados capazes de poner l dedo molhado na tiesta de l purmeiro farrista fusse el d’acá ou de fuora. Somos l mais guapo de las fiestas i nun faltamos a nanhua, an quadrilha quaije siempre nien las negas de las namoradas mos lhieban a zistir. Anjeitado nunca l tino stá an fazer l nial atrás de l’oureilha daqueilha que tenga mais faziendas. Queremos ampingir spriéncia que nun la tenemos, puis stamos berdes i nun sabemos respigar las peneiras, amouchar la proua que mos anganha i cega.
You tengo rezones de sobra para nun mirar al para trás cun buns uolhos, ou cuidais bós que mirar para aquel tiempo que andaba a rober las códias de la cerrona i ls mius mais bielhos a serbir an casa de ls ricos son buonas de lhembrar!
Nun son nó, la necidade ye armana de la miséria que s’amostra sfarrapada i çcalça, scanzilada i sclética. Quantas bezes miu pai le dixo a mie mai, sabes porque fiç la nuossa casa sien jinelas, porque quando la miséria entra pula puorta l amor sal pur eilhas i you yá adebinaba que la maldita benie eiqui morar i nun quiero que l que gusto de bós salisse
Mas dezie you que gusto de ber retratos, a quelores i tamien a negro i branco que son ralos, las máquinas de retratos éran al tiempo que me criei de l tamanho de la caixa de ls cunferrumes de tiu Demingos çapateiro.
Será que ber retratos de ls antigos ye cumo sonhar cul dantes?
Anton you sou un sonhador mesmo sabendo que sonho cul anfierno, porque sonhar nun fai mal a naide.

Antonho Carrasqueiras